Het is 8:00 ‘s ochtends en Arthur is net met 8 anderen atleten het podium opgelopen. Alle negen zijn zij ieder klaar om op hun eigen platform voor 10 minuten lang, zoveel mogelijk jerks te doen. De rechtenvrije muziek schalt uit de speakers. In het Engels met Italiaans accent wordt aangegeven dat de atleten naar ieder hun eigen platform mogen lopen. En de toeschouwers zitten klaar op de tribune van de E-WORK arena, waar momenteel het WK Kettlebell Sport plaatsvindt. Zelf ben ik nu net als gister nog een van die toeschouwers, als onderdeel van Team NL, om mijn teamgenoot Arthur aan te moedigen. Maar waar ik de dag ervoor nog de longen uit mijn lijf schreeuwde bij het aanmoedigen van een andere teamgenoot, lukt het me nu niet. Alle prikkels zijn me teveel en ik zet snel mijn noise cancelling koptelefoon weer op. De hele ochtend zit ik al in een andere modus. Ik heb vandaag maar één doel en dat is om 9.00 daar op dat zelfde podium op platform twee, twee kettlebells van ieder 16kg op te tillen en ze voor tien minuten niet neerzetten.
Na mijn deelname aan het NK in november 2024 ontstond het idee om me als volgende uitdaging te gaan richten op het WK dat in juni zou gaan plaatsvinden in Italië. Waar ik bij het NK nog meedeed met een 12kg Longcycle en een 14kg biatlon, zou dit voor het NK niet meer genoeg zijn. De amateurklasse tilt op het NK namelijk met 16kg. Ik had nog niet eerder echte sets met de 16kg’s getild, maar gezien de stijle groeicurve leek deelname zeker niet onrealistisch. Het enige wat ik nog moest doen, was me kwalificeren door in Nederland Rank 1 te behalen. We (coach en ik) besloten ons voor het WK enkel op de biatlon te richten. Er volgde na het NK een ietwat korte trainingscyclus met het mes tussen de tanden. De 14kgs mochten grotendeels blijven staan en alle focus lag op sets met de 16s en soms nog zwaarder. De training cyclus was pittig. Zo pittig dat ik mezelf af en toe moest vertellen dat dit voor korte duur zou zijn. Tot de Hanzecup in Deventer, de eerste week van februari. Daarbij was deze pittige korte training cyclus ook bewust gekozen. In Nederland stonden er dit voorjaar maar twee kwalificatie momenten op de kalender, de Hanzecup en de Jaaps Open. Op deze manier kon ik hier optimaal gebruik van maken. Het was uiteindelijk niet nodig om gebruik te maken van een ‘herkansing’ bij de Jaaps Open. In Deventer heb ik de nodige reps +1 gedaan en daarmee was deelname verzekerd.
Ook al mocht ik vanaf dat moment meedoen aan het WK, het idee landde niet echt bij mij. Het voelde eigenlijk steeds als een volgend wedstrijddoel, dat ik mooi met Dorien kon combineren met een fietsvakantie. Want Italië is echt supertof, en dan kunnen we ook naar Slovenië.
De training ging door, na het o zo pittige blok met de 16kgs, ging de focus weer even naar de 14kgs en volume draaien. Trainen was weer echt leuk en ik voelde dat ik ook sterker was en steeds maar weer beter werd. Bij de Jaaps Open zou ik ook meedoen aan de wedstrijd met 2×14 kg. Het doel: 10 minuten staan met de jerk. (De snatch gaat eigenlijk altijd wel). Revanche voor de jerk op het NK en oefenen voor het WK. Ook al was het niet een slechte wedstrijd, dat doel heb ik niet gehaald. Op het NK zat mijn hoofd in de weg, want ‘waarom zou ik doorgaan dit voelt niet fijn’. Bij de Jaaps Open leerde ik dat ook mijn doel mij kan nekken. Ik had mijn tussentijdse repsdoel behaald en toen was ik ‘klaar’, ook al waren de tien minuten nog niet voorbij. En ik kon me er niet toe zetten door te gaan. Op zo’n moment realiseer ik me wat voor broekie ik eigenlijk ben in deze sport en dat ik dat mentale spelletje in deze sport echt nog moet leren. Mijn eigen mentale spelletje.
De laatste twee maanden voor het WK begon het wel echt te leven. Ook al voelde ik zelf de grootsheid er nog niet van. Misschien ben ik daar ook wel te nuchter voor. Kreeg ik het wel mee van de mensen om me heen. Wanneer je namelijk vertelt dat je aan een WK meedoet, reageren de mensen daar best wel onder de indruk op. En juist op dat moment, als ik vertel dat ik 10 minuten lang 2x16kg moet jerken en daarna nog eens 1x16kg snatchen, vind ik het zelf ook wel erg indrukwekkend! En het toffe aan een WK is dat daar allemaal gekkies samenkomen, die allemaal nog veel groter, stoerder en sterker zijn dan ik, die deze relatief onbekende sport ook leuk vinden.
In juni was het dan uiteindelijk zover. Samen met Team NL zaten Dorien en ik in een appartement in Castellanza, klaar voor het WK in het naburige Busto Arsizio. Team NL bestond uit 6 deelnemers die verdeeld over de donderdag (weging), de vrijdag (long cycle) en de zaterdag (biathlon, estafette) in actie moesten komen. De pret begon voor ons allen op donderdag. Wij moesten allemaal ons keycord met deelnemerskaart ophalen en inwegen (ivm de gewichtsklasse) voor de wedstrijden. Daarna was het afhankelijk van het onderdeel waaraan je deelnam of je vrijdag en/of zaterdag in actie moest komen.
Zelf kon ik op de vrijdag de kat uit de boom kijken. Ik was natuurlijk net een beetje gewend aan een wedstrijd in Nederland, maar zo’n WK is heel anders. Ik heb alles rustig op me laten inwerken.
De zaterdag was een hele andere ervaring. Waar ik op vrijdag nog de ruimte wilde geven aan de teamgenoten die meededen aan de long cycle, stond alles vanaf vrijdagavond in het teken van mijzelf. Ik heb op dat moment een grens getrokken die ik niet vaak trek.
Ik heb nog een goede nacht kunnen slapen en werd op zaterdag wakker in een andere modus. Ik had een doel, meedoen aan de biatlon om 9.00 (jerk) en 10.30(snatch). Daar, in Busto Arsizio, op dat grote mooie podium, naast 8 andere atleten, die ieder gingen strijden voor een medaille. Ook al is een medaille supertof, mijn doel was anders. Ik moest en zou die 10 minuten volmaken met de jerk. Wat er ook gebeurt, of het nu pijn doet of whatever, ik moet die bells vasthouden en ze niet neerzetten. Dan gaat er vanzelf wel weer een jerk omhoog. Dit doel voelde ik meteen toen ik wakker werd. Ik wist dat ik mezelf niet moest gek maken en vooral de tijd zien door te komen tot de start op het platform. Ik heb mijn ontbijt gegeten in de keuken en al snel het gesprek afgekapt om me weer terug te trekken op mijn kamer. Drukte kan ik nu niet hebben. En dus heb ik mijn koptelefoon opgezet. Waar dit voor de rust op vrijdagavond voor het slapen nog de Canto Ostinato was, was er voor het beheersen van de spanning en de gefocuste modus wel wat zwaarders (Anouk’s I live for you, Korn, Moderat) vereist. Dorien en ik arriveerden zoals gepland vlak voor Arthur zijn set om 8:00 in het stadion. Ik heb als brave teamgenoot bij de aanmoedigende mensen gestaan, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe het hem verging. Zodra de prikkels in het stadion op me afkwamen heb ik mijn koptelefoon opgezet en afgesloten van de rest van de wereld. Zal ik anders nu maar beginnen met mijn warming up?
Na Arthur zijn set kon de warming up echt beginnen. De vaste routine van dynamisch rekken en vervolgens jerksetjes met 12,14 en 16kg. Karlien was erbij en sprak me toe. “De jerks zien er goed uit”. “Strak blijven onderkomen”. En andere goede woorden, waar van mijn kant enkel een strakke blik op terugkwam. Het duurde niet lang en ik mocht mijn atleetkaart inleveren, een laatste kus en aanmoediging van Dorien krijgen, en klaarzitten om daarna in een treintje het podium op te lopen.
Op het podium staan was een bijzondere ervaring. Eerst was het nog een beetje bekend, toen Karlien met haar hand in de poederbak mijn bells aan het prepareren was, maar daarna was het echt wel een andere ervaring dan in Nederland. Zo schenen de podiumlampen best wel fel in je gezicht en zag je een rij van strakgeklede juryleden voor je zitten. Verder werd je eerst allemaal ook even gepresenteerd aan het publiek, die echt massaal zaten te joelen. Het was een bijzonder moment, en zo snel als het er was, was het ook weer weg. Er werd afgeteld voor de start en toen moest het gebeuren. Ik pakte de bells op, zorgde dat ik ze goed beethad en begon op mijn gevoel met een tempo van 10rpm te jerken. Hoe het voelde tijdens de set, dat vervaagt in mijn geheugen eerlijk gezegd al snel. Wel weet ik duidelijk dat op het balkon recht voor me Dorien en Karlien de longen uit hun lijf schreeuwden. Heel soms hoorde ik het, maar nog veel beter zag ik het. Doorgaan! Onderkomen! Ademhalen! De vaste dingen die ik tegen mezelf moet zeggen, wanner het moeizaam gaat of ik niet meer wil. En wat ook vooral als externe prikkel nog goed helpt om mijn hoofd (neerzetten!!) tegen te spreken.
En ik kreeg het zwaar. Ik kreeg last van mijn handen. Maar ik moest door! Ook toen ik zag dat een van mijn tegenstanders de bells had neergezet. Ik kwam hier niet om anderen te verslaan, ik kwam hier om mijn tien minuten vol te maken. En dit heb ik gedaan. Het was heftig, het was tof, het was zwaar, maar ik heb tien minuten volgemaakt, met uiteindelijk een perfect tempo van 10rpm. Door een enkele no rep aan het einde (ik kon ze gewoon niet meer goed vasthouden) vielen er wat reps van de teller, maar ik heb 97 jerks gedaan in 10 minuten. En ik ben zo trots op mezelf! Samen met de andere atleten liep ik van het podium en dat was het moment, we did it :).
De wedstrijd voelde op dat moment als gewonnen, maar dat was hij nog niet. Ik had een doel voor de jerk, maar de biatlon bestaat uit 10 minuten jerk en 10 minuten snatch. De snatch was anders. Ik was nog in focusmodus, maar de grootte last was al van mijn schouders. Ik heb nog een enkele snatch gedaan ter warming up, maar thuis doe ik dat eigenlijk ook nooit. En het gevoel van het podium oplopen voor een allereerste keer, ook dat was al geweest. Waar ik voor de jerk nog strak gespannen was, kon ik voor de snatch zelfs een grapje maken met mijn tegenstander. Een wereld van verschil.
De snatchset zelf was ook een wereld van verschil met de jerk. Ik zou beginnen op rechts, omdat ik dit van alle maanden training gewend ben. Daarbij zou ik idealiter wel langer dan 5 minuten snatchen op rechts, om minder te hoeven op mijn linker minder sterke arm. Je mag in die tien minuten maar één keer van hand wisselen. Dit plan moest ik al snel laten varen. Het snatchen ging qua beweging wel goed, maar het ging totaal niet lekker. Die jerk had er toch wel ingehakt. Na 3 minuten moest ik al van hand wisselen en op links heb ik de tijd niet meer volgemaakt. Als eerste omdat ik de jury niet begreep. Ik meende dat het handgebaar stoppen betekende, waar het een no rep was. Maar daarnaast zaten er eerlijk gezegd misschien nog maar 5 reps extra in. Bij de snatch kwam de teller uiteindelijk op 121 en dat was toch goed genoeg voor een bronzen plak. Su-per-tof.
Vol trots heb ik twee uur later mijn bronzen plak in ontvangst genomen. Het was een supertoffe ervaring dit met het team te doen. En ik ben nu echt heel benieuwd wat ik verder in deze sport kan :). Smaakt naar meer.