Onderweg.
De weg vervloeken, wanneer deze toch vals plat blijkt te zijn.
Afzien door het mulle zand, waarbij de fiets alle kanten uitgaat behalve vooruit.
Zonnebrand smeren wanneer de zon blijft branden.
Hopen dat de zonnebrand blijft zitten, wanneer ik mijn zweet wegveeg.
Genieten wanneer ik op een plek ben waar niemand is.
Als ik neerplof in het gras om naar de blauwe lucht te kijken.
Omdat ik toch geen haast heb om ergens te komen.
En uiteindelijk toch blij te zijn met een dorp, wanneer ik proviand haal bij een supermarkt.
Ik vind het heerlijk om zelfvoorzienend op pad te zijn. Genietend van dit gevoel onderweg. Maar ook om ‘s avonds mijn ‘doodskist’ (kleine 1-persoons trekkerstent) te kunnen opzetten en daar uren in te kunnen liggen. Duttend of met een muziekje of boek. Om uiteindelijk nog mijn tent uit te komen om mijn gasbrander aan te steken voor het avondeten.
Ik doe dit graag alleen, voor een paar dagen, of samen met Dorien en dan ook wel langer.
En voor ons is dit normaal.
Mijn ervaringen door de tijd
Zelf ben ik hiermee begonnen op mijn twintigste, in de Zomervakantie van 2010. Ik was verknocht geraakt aan de racefiets en wilde ermee gaan kamperen. Bij de Bever kocht ik een matje een slaapzak. Die overigens achteraf beide te klein bleken te zijn. Ik kocht een oliebrander om op te koken. Een bagagedrager voor aan de zadelpen van Rosa Versand. En de Eureka Spitfire Solo 1-persoons trekkerstent. Nog steeds mijn doodskist om mee te nemen op avontuur.
Met deze spullen ging ik een rondje Nederland fietsen. Het was afzien en genieten. Afzien omdat ik ging racen en dat helemaal niet zo lang vol kon houden. Maar ook genieten, zo alleen op pad.
Na een ronde Nederland volgden dan ook andere solo avonturen op de fiets. In allerlei soorten en maten. Zo vertrok ik om het jaar in de zomervakantie op de fiets. Ik deed de Groene Valleien route door de Ardennen in 2012. Ging naar Kopenhagen in 2014. En fietste van Harwich naar Land’s End in Engeland in 2016. Deze trips duurden 2-3 weken en maakte ik op mijn racefiets. Na wat andere vakanties en fietstrips, met bijv. de auto, mtb, fietsclub etc, ben ik uiteindelijk weer gaan bikepacken. Waar ik voorheen nog gebonden was aan de racefiets en mijn bagegedrager aan de zadelpen, werd vanaf nu alles mogelijk. Ik ging in 2019 met de mtb door Duitsland met een route van bikepacking.com Rheintal: Wine, Rhine and Romans. Duidelijk is, zolang je maar een fiets hebt en je spul er op de een of andere manier op kwijt kan, zijn de mogelijkheden eindeloos. Je stapt op die fiets en gaat.
Drempels
Ik heb zelf ooit de stoute schoenen aangetrokken. Ik heb spullen gekocht en ben gegaan. Ook al had ik zoiets nog niet eerder gedaan. En ergens weet ik ook niet beter dan dat het kan. Voor Dorien is dit hetzelfde. Ook zij is door de jaren heen op de fiets gestapt en gaan fietskamperen. En samen doen we het nog gemakkelijker.
Maar om dat ‘even’ zo te doen, blijkt vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Het kan best spannend zijn om hiermee te beginnen. De meeste mensen zijn in reactie op wat wij doen ook best onder de indruk. Waarbij sommigen ook aangeven het zelf te willen, maar niet weten waar te beginnen of denken het niet te kunnen. En dat zijn dan voornamelijk vrouwen.
Intro 2 bikepacking -> Womens Adventure Weekend
Dorien had al langer het idee om hier wat mee te doen. Om deze vrouwen te laten zien, dat de drempel helemaal niet zo hoog is. Ze vindt het namelijk prachtig om mensen te inspireren en mee te nemen in de natuur. Of het nu gaat om een youtube filmpje over wildkamperen, een boek over haar fietsreis, of lezingen over fietskamperen.
Na een lezing over haar fietsreis van Singapore naar Nederland bij https://www.gortertweewielers.nl/ kwam dit in een gesprek met eigenaren (Erik en Leontine) ook naar voren. Waarom is die drempel nou zo hoog? En specifiek voor vrouwen? En kunnen wij ze niet meenemen op pad om te laten zien dat ze dit kunnen? Het gesprek ging voort en zo was het zaadje gepland van het Womens Adventure Weekend. Dorien en Leontine gingen een bikepacking weekend organiseren vanuit de zaak van Gorter. En ik hielp samen met Henrieke mee als begeleiding van een groep.
Er had zich een twintigtal enthousiaste dames aangemeld. Allemaal klaar voor het avontuur. De meesten hiervan leerden we al kennen bij de intro-avond in de zaak. Een wisselend gezelschap, zowel qua leeftijd, ervaring, als soort fiets. Een deel had al wel eens gefietst of gekampeerd, maar nooit gefietskampeerd. En een ander deel was op zoek naar gelijkgestemden. Duidelijk was dat iedereen er zin in had. En bij gebrek aan spullen, konden er koppels worden gevormd. Bijvoorbeeld om een tent of kookgerei te delen.
Het weekend
Enkele weken later vond het feest plaats. De camping was geboekt, de routes waren gemaakt en de boodschappen gedaan. Stuk voor stuk druppelden de deelneemsters binnen bij Gorter met een bepakte fiets. Zakjes pasta, tomaten en courgettes werden in de tas gestopt. Fietsen werden. En zelfs een laatste bandje werd opgepompt.
Hierop sprak Dorien de groep toe en vertelde dat we in twee verschillende routes naar het kampeerterrein zouden fietsen. De ene groep begeleid door Dorien & Leontine en de andere door Henrieke & mijzelf. Op elke route stond een koffiestop gepland en was later de tijd om met de eigen meegenomen lunch te gaan picknicken. Het plan was om ongeveer tegelijk te arriveren op de camping, waarna het programma volledig vrij zou zijn.
Van daaruit splitsten we op en namen Henrieke en ik een groep onder onze hoede. Dit begon met het doorspreken van fietsetiquette in de groep. Veiligheid staat voorop en bij een groep van 10 vrouw betekent dit dat je goed moet communiceren. De achterste kan niet zien wat er voorop gebeurt. En verder werd het heel duidelijk dat we samen uit en samen thuis zouden zijn. Op deze manier zijn we de zonovergoten dag heerlijk doorgekomen. Over een prachtige route door Drenthe, langs het fietscafe in Gasselte, kwamen we dan ook voldaan op het groepskampeerterrein Uteringskamp bij Schoonloo.
Op het kampeerterrein was het programma vrij. Iedereen begon met de tent op te zetten. Sommigen klapten al kletsend een stoeltje uit. En anderen gingen voor een duik in het meer. Er hing een heerlijk ontspannen sfeer zo in het groen van het bos met niks anders dan vogelgeluiden om ons.
Deze geluiden van volgens maakten plaats voor het geluid van een warme douche en pruttelende pasta op het vuur. Voor dit weekend hadden we ervoor gekozen om de boodschappen vooraf te doen. Als groep is dat best omslachtig. Maar voor de ervaring moest iedereen wel zelf de ingredienten op de fiets meenemen tijdens de fietstocht.
Met twintig vrouwen ontstaan er toch al wel snel groepjes. Je trekt van nature naar bepaalde mensen toe. Je fietst al in twee verschillende groepen. En het is ook gewoon verdomd lastig om 20 nieuwe mensen te leren kennen.
Uiteindelijk kwam iedereen toch weer samen bij het kampvuur om de dag onder het genot van een wijntje of frisje af te sluiten.
Daar werd wel duidelijk dat we het niet te laat konden maken. De volgende ochtend stond er een workshop van Erik over pech onderweg op het programma. Voor de aanvang hiervan had iedereen volgens de planning al ontbijt gehad, bammetjes gesmeerd voor onderweg en de spullen weer op de fiets zitten.
Erik nam ons mee in wat basisonderhoud van een aandrijfriem en ketting. Snufjes om te gebruiken bij een lekke band. En benoemde welke andere onderdelen, zoals een quick-link, toch erg nuttig kunnen zijn om mee te nemen, wanneer je op pad gaat. En voor we het wisten, vertrokken we weer in twee groepen richting de fietsenzaak.
Het was al met al een super weekend. De sfeer zat er goed in. Ik hoorde men om me heen praten over hun volgende eigen avonturen. En kreeg vooral de indruk dat de drempel voor wat mensen was verlaagd :).