Inmiddels ben ik alweer een dikke week aan het werk en is de laatste fietsdag 2 weken geleden (ik geef toe, de racefiets staat nog steeds stil), maar dat betekent niet dat ik op slag mijn vakantie weer ben vergeten.
In tegendeel, ik denk met plezier terug aan mijn vakantie. Mijn tocht van Harwich naar Lands End.
Een pure fietsvakantie was het niet, want ook al heb ik een redelijk aantal kilometers gemaakt (1100), heb ik ook erg de toerist uitgehangen. Het plan was sightseeing en dat heb ik gedaan!
De reis begon in Groningen, waar ik toch wel met tegenzin in de trein stapte. Dat alleen op reis gaan zag ik op het moment niet zitten, maar het plan was er al, dus ik ben gegaan.
In Hoek van Holland van de trein op de boot en voor je het weet is het maandagochtend 7:00 en sta je aan wal in Harwich.
Het begin van de eerste track op de Garmin. Het begin van het links rijden. Het begin van de tijd tussen alleen maar vreemden. En het begin van een hele zonnige periode! Het weer was echt prachtig.
Ik geef toe ik ging van 100 naar 0, was nog niet enthousiast en moest heel erg wennen, dus toen ik de eerste dag om 10.00 al naast een opgezette tent zat, wist ik niet wat ik moest doen.
Had ik maar een langere fietsdag ingepland!
Ik had expres een korte etappe gepland, om er wat in te komen na de reisdag en overall te settlen, maar makkelijk ging het niet. Uiteindelijk ben ik naar de Colchester Zoo gegaan en dat heeft me goedgedaan. Die stokstaartjes hebben mijn humeur omgedraaid, in ieder geval een duwtje in de goede richting gegeven. Het zoeken naar de dierentuin, zonder verplichtingen ronddwalen heeft mij wat uit de dagelijkse drukte en strakke planning laten stappen.
De volgende dag ging het dan ook een stuk beter. Ik texte dan ook dat die dag een 🙂 ipv een 🙁 kreeg.
Zonder plan ben ik relaxed naar de volgende camping getrokken. Beetje kletsen, relaxed lunchen, kaartje versturen. Uiteindelijk was ik weer vroeg op de camping en na een belletje en een dutje ben ik richting de eerste pub gegaan!
Ik kon hem niet helemaal vinden, maar gelukkig heeft Warren (die ook in de supermarkt was), mij naar de pub gebracht. Hier heb ik genoten van een lokaal pintje bier en mijn ereader erbij gepakt. De barman vroeg mij nog lachend of ik als blond nederlands meisje niet wilde beginnen met een gewoon glas ipv een pint. No way!
Fietsdag 3 eindigde ik al in London, wat ging het ook snel!
Wederom een dag vol zon, het Thames Path (pretty), lunch bij de pub en navigeren door het DRUKKE London. In no time was ik bij het hostel en de stroom en wifi. Primaire levensbehoeftes tijdens de fietsvakantie: telefoon, stroom, wifi, skype en mijn spotter. Mijn spotter is mijn gpstracker, die mijn locatie bijhoudt in een online account, leuk voor thuis, maar ook een veilig gevoel voor mij. Je weet nooit wat er gebeurd.
London!
Voor deze dag had ik eigenlijk niet zoveel gepland.
Er moest in ieder geval een treinticket komen voor de terugreis en ik wilde naar de Change of the Guard.
Het treinkaartje was zo gefixed bij een balie op Victoria Station en the Change of the Guard was tof!
Wat is daar nu zo bijzonder aan?! Helemaal niks, maar ik vond het prachtig!
De rest van de dag ben ik naar the National Gallery, Tate Modern en een kebabzaak geweest. Volkomen onverwacht heb ik daar uitgebreid gesproken over Nederland, Engeland en de Brexit. Het was hartstikke gezellig, ik kreeg korting, wat wil een mens nog meer?
Deze dag sloot ik natuurlijk af in het hostel met stroom, wifi en skype, nu kon het nog even! Het was elke dag maar weer de vraag.
Voor je het weet fiets je London weer uit.
Ik kwam voorbij Kensington Palace waar groot Bike Park stond aangegeven. Dit heeft me overgehaald om even (10 minuten later) mijn fiets te stallen en naar binnen te gaan.
Bij de garderobe was het al een feest. Deze man was een soort oudere versie van de lange van Little Britain.
Ivm alle aanslagen moest ik alle elektrishe apparaten aan en uit doen, vloeistoffen checken. Dat is toch iets wat ik echt gemerkt heb deze weken, iedereen is op zijn hoede. En hij was ook supergeinteresseerd en ik denk dat het zo een kwartier later was.
Ook het paleis was leuk de moeite waard.
Naast alle mooie dingen om te zien waren er ook veel medewerkers die met passie vertelden over de historie. Bij eentje liep het zodanig uit de hand dat hij op een gegeven moment eindigde met Now Ive lectured you long enough en dat was het einde.
Even voor de beeldvorming: ik loop hier in lycra de toerist uit te hangen.
Deze lycra-outfit (en de rest) gingen trouwens dezelfde avond nog in de was. Ik had weinig kleding bij mij en dit heb ik elke 4/5 dagen gewassen. We willen geen mensen afschrikken ;).
Het vervolg van de route begon ik toch wel erg te vloeken. De meeste fietspaden zijn tevens voetpaden, bloody pedestrians!
Of ze zijn zo hobbelig dat 1 keer al je spullen uit de stuurtas stuiteren! Dit gebeurde langs het Avon & Kennet Kanaal. Erg mooi zon trekpad, maar bloedirritant!
Hetzelfde geldt voor het Thames Path. Op een gegeven moment ben ik dan ook uitgeweken naar de country roads en de autowegen. Daar mocht ik wel blij zijn dat ik goede controle heb over mijn fiets en in het dagelijks leven op de motor in het verkeer zit
Omdat ik van de route week, had ik wel de Avebury Stones gemist, hier ben ik gelukkig voor teruggefietst.
Deze zijn zeker de moeite waard. Een soort Stonehenge, maar dan wat onbekender.
In Bath stond het Jane Austen Centre op de planning (in lycra).
Hier werd eigk alleen de periode uitgelicht dat Jane Austen in Bath had gezeten, welke boeken ze daar had geschreven. Als dit op je lijstje staat, ga dan voor de rondleiding :).
Naderhand ging ik naar Bristol over the Bristol to Bath Railway Path.
Wat een verademing! Nog steeds geen nederlands fietspad, maar vanaf hier werden de wegen van de route zeker beter.
In Bristol tijd voor een lekkere koffiestop, praatje met de barista. Zij wilde ook graag op fietsvakantie, door Europa. Ze heeft alleen geen fiets.. ;).
Het was nog een behoorlijk stuk fietsen, de garmin wilde me door een rivier hebben, maar ik had mijn snorkel niet mee…
Uiteindelijk eindigde de dag in Kewstoke, waar bij de camping een bord stond dat ze vol waren…
Shit! Dit trek ik nu echt niet meer na zon lange dag. Ik belde met de eigenaar en het viel allemaal mee. Love, zet je tentje maar daar en daar neer en kom morgen naar de receptie, regelen we de rest. Pfieuw.
Vanaf Kewstoke ben ik met de bus een dagje naar Weston-Super-Mare geweest met als hoogtepunt Absolutely Fabulous in de bioscoop. Heerlijk!
Inmiddels was ik al even op reis en die avond was het tijd om even in te storten.
Huilend in de tent en uiteindelijk huilend aan de telefoon.
Hoe ga ik dit nog volhouden?
Zo alleen?
Ik wil naar huis!
Ik werd wat gerustgesteld (je bent niet alleen, je kan dit) en we gaan weer door.
Dus ik ben niet naar huis gegaan!, maar naar Taunton. Een redelijk makkelijke fietsdag om tot rust te komen.
De man op de camping, soort bikertype, was ook superaardig. Ik kreeg gratis wasmachinemunten, mocht alles opladen bij zijn camper. Allemaal erg fijn.
Beetje jammer dat hierna de fietsdag van hel kwam. De hel van Exmoor.
Nouja hel? There is a fine line between love and hate. Want zo verschikkelijk als het was, zo tof was het ook!
120km met 1500 hoogtemeters door prachtig natuurgebied en het weer zat ook nog mee, ietwat aan de warme kant, maar dat maakt niet uit.
Ik ging door Exmoor naar Barnstaple en halverwege wilde ik niet meer.
Waar is de trein? Waar is de bus?
In Dulverton moesten ze lachen, een bus?! Nee die hebben we hier niet. Het dichtsbijzijde OV was danwel in Taunton of Barnstaple
en ik zat precies in het midden.
Ik ben doorgegaan, warrior mode on!
Heuvel op, heuvel af. Soms zo steil dat ik moest wandelen en mijn fiets stevig beethield. Die kon ik niet loslaten, dan lag hij beneden…
En de aanhouder wint! I made it!
Het eindpunt, de boerderijcamping in Barnstaple, heb ik bereikt en dit werd beloond met een (geplande) rustdag.
Een natte rustdag gevuld met pannier market, kaarten kopen/schrijven en een bijzonder verhaal in de pub.
In elke pub ben ik aangesproken en overal heb ik met mensen gepraat, maar Peter is 1 die het noemen waard is.
Peter is gepensioneerd kon niet ophouden met praten. Hij vond mij superleuk en knettergek. Wilde alles weten. Wilde dat ik hem opzoek op facebook.
Hij wilde me zelfs geld meegeven. Ook vertelde hij over zichzelf. Peter was architect geweest, had in allerlei landen gewoond en gewerkt, hij had zelfs charity rides op de fiets georganiseerd, waarbij hij van vermoeidheid tegen een koe stond te praten.
En op een gegeven moment, weetje, ben je er allang klaar mee, klaar met het gesprek en wil je terug naar de camping.
Het was moeilijk loskomen, maar uiteindelijk was het zover, ik kon weg
en toen zei hij: sorry als ik niet altijd uit mijn woorden kwam, ik heb kanker en zit aan de zware medicijnen.
Ik heb Peter niet kunnen vinden op facebook, maar ik zal contact opnemen met de pub oom de foto te sturen, die hij door iemand van ons liet maken.
Na deze bijzondere ervaring ging de volgende dag naar Bude.
Via het Tarka Trail met een schattig theehuisje in een oude trein.
s Avonds heb ik mijn tijd doorgebracht op een muurtje, bij een sterk wifi-signaal. 1,5u skype, wat wil een mens nog meer ;).
Van Bude ging de reis naar Newquay, eigk Porth Beach.
Op het terras had ik een leuke ontmoeting met Roz, die niet kon stoppen met praten.
Ze deed vroeger halve ironmans, houdt van fietsen en is overall zo gek als een deur,
dat was dus hartstikke gezellig.
Deze gezelligheid werd afgesloten met de iets minder gezellige lekke band. Stootlek. En een lekke band kan ik wel aan, maar het ventiel van mijn reservebandje was te kort (hoe dom kan je zijn).
Dus plakken, nog een keer stootlek, allemaal behulpzame engelsen om je heen, die je dan eigk alleen maar irritant vind.
Uiteindelijk heb ik mijn bandje van voor (lage velg) in het achterwiel gedaan en de nieuwe er voor in.
Het was nog steeds spannend, op zachte bandjes was de kans op lek weer groot. Gelukkig was er in Wadebridge een fietsverhuur, waar ze heerlijk 8bar in de bandjes hebben geknald en ik bandjes met lang ventiel kon krijgen.
Toen was het nog paar keer een pittig klimmetje en s avonds rust op de camping, 100m verwijderd van het strand.
De rustdag werd een stranddag, in de hitte, in Engeland, gekker moet het niet worden!
Na Newquay kwam de laatste etappe, richting Penzance.
Die dag was lang en het moet maar, maar gelukkig is het de laatste fietsdag, zo is het wel goed.
De camping in Penzance was trouwens heerlijk. Ze hadden namelijk een lounge, waar ik niet weg te slaan was.
Er stond alleen nog een dag Lands End op de planning. Ik zag het nut er eigk niet van in.
Ik ben wel gegaan, maar met de bus. De busreis duurde zowel heen als terug een uur, ik ben maar 30 minuten bij Land’s End geweest, maar ik heb het eindpunt bereikt!
En daarna met de trein naar Harwich, de boot van Harwich naar Hoek van Holland, de trein naar Groningen.
Ik was weer thuis! Tussen mijn favoriete mensen!
En hoezeer ik van mijn vakantie heb genoten, dat heb ik ook zeker gedaan, toen ik weer uit de trein stapte op die laatste vrijdag, was dat toch ongelooflijk fijn.!
Het was een hele ervaring, ik kan het iedereen aanraden!
Deze route kun je misschien beter doen met een crosser met slicks dan een racefiets, maar voor de rest zeker doen :).
De engelsen zijn superlieve mensen. Erg leuk ook dat ze Engels spreken, want wat heb ik een mensen gesproken.
De natuur op deze route was prachtig en het weer zat mee.
Vergeet alleen niet je telefoon mee te nemen, want zonder had ik het niet overleefd. Ik moet niet denken aan die verhalen van mijn vader, dat hij alleen op de motor op vakantie ging en geen contact had met thuis ;).
