15-19 juli 2019
Vorige zomer had ik mij kostelijk vermaakt. Ik was met de auto naar Zweden geweest voor een actieve vakantie.
Als highlight de Vatternrundan, verder nog wat fietsen, hardlopen, kanoen en op familiebezoek. Zelfs nog nieuwe vriendjes gemaakt! Oftewel een topvakantie. Toch heb ik stiekem wel wat gemist en dat was het echte bikepacken. Daar ligt uiteindelijk toch meer vrijheid en avontuur. Het is extremer. Het is mooi.
Ik wil, ik wil, ik wil alles. Ik wil avontuur. Ik wil iets nieuws. Maar ik wil niet gewoon zijn.
Bikepacking met de racefiets is opeens super populair. Je kunt fietstassen kopen in alle maten, zelfs van AliExpress. Goed, dat doe ik dus niet meer.
Wat ik dan wel weer eens opgeduikeld had, was een mtb-route van bikepacking.com. Een route van zon 260km met 5000hm en af te leggen in 3 of 4 dagen. Het blijft lastig inschatten, maar met de eerdere bikepacking ervaring, als ook de ervaring uit Slovenie had ik bedacht dit wel in 4 etappes te kunnen doen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik had een week vrij genomen en ben op zondagmiddag richting een camping in de buurt van de start gereden.
Dag 1: Kottenforst – St Jost
strava
30 minuutjes rijden van de camping en daar was ik al bij het oude station Kottenforst. Het startpunt van de fietsroute.
Ik heb de auto geparkeerd en snel een papiertje achter mijn vooruit gedaan met telefoonnummer en beoogde datum van terugkomst. You never know what happens. Toen nog de tassen op de mountainbike en ik kon los. Zonder eigenlijk nog een idee wat me te wachten stond, had ik er al zin in.
Het was eerst een kwestie van in de natuur komen, maar al snel zat ik toch echt in de Eifel ipv in Nederland. Asfalt had plaats gemaakt voor boswegen en stijgingspercentages. Eerst kwam ik nog een enkeling tegen tijdens een boswandeling, maar al gauw werd het echt afgelegen gebied.
Uit het Marienthal ging ik naar Dernau en daar kwam de realisatie dat er hoogtemeters op het programma stonden. Dit waren nog goed begaanbare boswegen, maar ik moest al wel een stukje lopen, omdat het zelfs met de triple te steil was. Het was tijd voor de Krausberg (361m).
Het was een goede inkomer. De tocht zette zich voort van Kesseling naar Hohe Acht, de hoogste berg van de Eifel (747m).
Ik klom over prachtige (redelijk brede) paden in het bos, tussen de stenen en overgroeien, waarbij ik naast me toch goed in de afgrond kon kijken.
Maar poh, het was wel eem pittig, dus ook een verademing toen het einde van de dag in zicht kwam. Na een 70km met 2000hm zat de eerste etappe erop en kwam ik aan in St Jost. Een klein plaatsje in the middle of nowhere. Zo verwijderd van de samenleving dat mijn telefoon geen bereik had. Dit was waar mijn camping zich zou begegeven. Immers op bikepacking.com stond hier een tentje op de kaart en google maps had aangegeven: Jugendzeltplatz. Dat zal wel een camping of jeugdherberg zijn.. toch?
Niets was minder waar. Het bleek de scouting te zijn. Rondrennende kinderen, ouders en begeleiders. Het is zomer en ze vermaakten zich goed, maar een camping was het niet.
Ik sprak met 1 van de begeleiders en nee er was ook niet een camping in de buurt. Het was half 6, ik was moe, pff, mag ik dan misschien aan de rand van jullie veldje mijn tent opzetten?
Ja, dat mocht gelukkig wel :). Het werd dus een soort van nachtje wildkamperen. En dat vond ik eigk alsmaar te leuk.
Ik heb mijn tent opgezet en ben op zoek gegaan naar eten. Ook dit was weer een gelukje. Ik kwam aan om 17.55 en om 18.00 zou het kneuterige cafe sluiten. Deze avond was alleen een uitzondering, een groep nordicwalkingstokdragende dames had de tent gereserveerd. Voor mij hadden ze nog wel een restje. Met een volle buik lag ik om 20.00 in mijn tent en ik heb als een blok geslapen.
Dag 2: St Jost – Koblenz
strava
Ik was vroeg wakker na een goede nacht rust en een dikke 10km later kwam ik weer aan in de bewoonde wereld in Mayen. Tijd voor een ontspannen ontbijtje en daarna door de natuur op weg naar Koblenz.
De route naar Koblenz voerde langs Hochstein / De Kalberg. Een vulkanische conus (563m). Dit was een prachtig stukje natuur met eerst een ellendig steil stuk omhoog. Het maken van een instagramfoto was een hoognodige adempauze.
Eenmaal het stijlste stuk voorbij en in het bos kom je over schitterende wandelpaden en singletracks uiteindelijk bij Genova’s Cave, waar volgens de legendes de gravin Palatine Genoveva van Brabant in de Middeleeuwen eens geschuild had.
Iets verderop lag nog een downhill mtb track wat misschien toch niet zo’n goed idee was met bepakking. Ik ben daar dan maar ook zo snel mogelijk weer vanaf gegaan.
Na dit prachtige stuk natuur was er even adempauze als verbinding naar de Laacher Kopf (450m) vanwaar ik uiteindelijk achter het Maria Laach Klooster uitkwam om vervolgens weer de bossen in te duiken bij de Krufter Ofen. Wederom een vulkaan in de Eifel. Ergens in het laatste jaar was hier een stormpje geweest. Paden waren weggevaagd. Ik moest mijn navigatieskills ultiem benutten. Een verontwaardigde wandelaar, die vond het al pittig te voet.
Mooie paden om te fietsen. Onmogelijke paden om te fietsen. Het was er allemaal.
Niet alleen soms stijl omhoog, maar ook steill naar beneden. Normaal verplaats je dan je gewicht naar achter je zadel, zodat je niet voorover kukelt. Dit was toch wel een dingetje met mijn tas aan mijn zadel. En uiteindelijk alleen maar avontuur. En het avontuur zette zich voort. Want toen ik me toch een enkele twijfelachtige kilometer had afgelegd, stond er bij de uitgang vermeld dat het levensgevaarlijk was. Naja, dat had je dan ook even aan de andere kant moeten vermelden…
Het was prachtig en what goes up, must go down, dus ik ben weer afgedaald richting de samenleving. Op zoek naar eten. Een ander soort uitdaging. En van daaruit door naar de eindbestemming van de dag: Koblenz.
Dag 3: Koblenz
Waar ik de eerste nacht het nog moest doen met een scoutingterrein kwam ik het einde van de 2e dag toch echt op een camping in Koblenz. Een camping met douche. Genieten. Ik had een boek meegekregen: De Renner. Het was dan ook tijd om neer te strijken en te chillen in de zon. En het uitzicht naar het Deutscher Eck was ook niet mis.
Dag 4: Koblenz – Bad Honningen
strava
Op dag 4 mocht ik weer fietsen, van Koblenz naar Bad Honningen. De rustdag had me goed gedaan en ik ging weer vol goede moed op pad. Deze etappe zou iets korter zijn, maar 60 kilometer. De laatste dag ook met de echte hoogtemeters. Ik kwam langs de gouden graanvelden in de zon. Uitkijktorens in het veld. En klimmen door het gras. Van daaruit ga ik op de Süße-Hornsberg richting het Brexdal waar het eerst omhoog gaat via smalle, in de afrond kijkende singletracks. Die hakten er zeker in. En later ook naar beneden via de zelfde soort. Het deed me heel erg denken aan het downhill rijden bij Tolmin in Slovenie. Ik was toch wel blij dat ik daar al wat ervaring mee had.
Het denderde allemaal zo hard naar beneden dat mijn bidon (met houder..) van de fiets vloog en ik die klauterend zonder fiets nog weer teruggehaald heb. En ja hoor, gelukkig weer even adempauze.
De dag liep goed door en ik was lekker aan het klimmen bij Rengsdorf en later ook Melsbach, waarna nog 1 ‘berg’ op het programma stond.
Maar ik kwam na 300m weer eens boven en het noodlot sloeg toe. Mijn achterpadje brak doormidden. Metaalmoeheid. Shit, wat nu.
Ik heb mijn derailleur maar helemaal verwijderd. De derailleurkabel getiewrapped aan het frame en de ketting geponsd tot een singlespeed. Je moet toch wat. Maarja klimmen, dat lukt niet meer.
De originele route van de dag had nog 10km te gaan met een stuk omhoog, waarna ik uiteindelijk bij de camping aan de Rijn zou uitkomen. Dit kwam dan weer mooi uit. Ik ben meteen afgedaald naar de Rijn om vandaar richting de camping te fietsen.
Op de camping zou ik dan wel weer verder zien. Mijn plan was al snel gemaakt en ik heb dan ook heerlijk deze avond met een goed boek en een glas bier op het terras aan de Rijn gezeten.
Dag 5: Bad Honningen – Kottenforst
strava
De laatste dag zou de meest tamme zijn. Een beetje afbouwen en weer terug naar de auto. Nog met een kleine kromming van en terug naar de Rijn over het Siebengebierge. Deze laatste heuvel heb ik moeten overslaan en ben direct met het pad langs de Rijn naar het pondje in Konigswinter gegaan. Hier kon ik de oorspronkelijke route alweer hervatten.
Met een enkele hikemybike heb ik de rest van de route ook heerlijk kunnen afleggen om aan het begin van de middag bij mij eindpunt te arriveren, mijn auto.
Het was een super weekje weg. Bikepacking.com geeft de route een moeilijkheidsgraad van 5 op 10 voor een mtb-route. Dit kan ik wel beamen, want super technisch was het niet. Maar heerlijk was het toch wel. Midden in de natuur, ver weg van de mensen. Gestrand bij de scouting. Malaise met de fiets, waar je toch weer even zelf over heen komt. Oftewel dat avontuur dat ik vorig jaar een beetje had gemist, heb ik nu weer helemaal gevonden :). Ook al was het maar een paar daagjes weg.
