Ongekend en ongepland is 2019 eigenlijk het jaar van de mountainbike geworden.
Het begin van het jaar stond nog in het teken van het herstellen van de hersenschudding. Aansluitend daarop durfde ik geen doelen te stellen voor de rest van het jaar. Bij te hoge intensiteit steeg de hartslag naar mijn hoofd en daar wilde ik niet mee spelen.
Bij ongericht trainen betekende dat geen monstertijdrit. Boven alles vooral plezier maken.
De eerste grote test was de Hunebedden350 georganiseerd vanuit mijn eigen vereniging CSG
Toen dat goed ging besloot ik een bikepacking avontuur in te plannen. Ik ging een midweek in Duitsland op pad door het Rheintal. Uiteindelijk is de mtb zelfs meegeweest op zomervakantie.
Daarop volgend had ik mij ingeschreven als team Spaakbaard voor de nieuwe estafette categorie bij de Drenthe 200. Een mtb race van 200km op 28 december. In teamvorm neemt iedere member 100km voor zijn rekening. Oftewel op 28 december, ongeacht het weer, stond er een 100km race op de mtb op de planning.
Hoe ga je voor zoiets trainen? Je hebt natuurlijk de trage (en leuke!) toertochten, maar daar zit geen pit in. Wat ik wel altijd nog eens heb willen doen in mijn wielercarriere is meedoen aan de ICW wintercompetitie. Initieel op de crosser, maar gezien de drenthe200 werd dit op de mtb.
In het kader van niet geschoten is altijd mis, stond op 5 oktober het ICW Gieten/Gasselte op de kalender.
Een wedstrijde van 45 minuten bij de Baggelhuizerplas. Het was warm! Helemaal nog geen winter. Je moest door het zand naar beneden en weer omhoog. Een puistje klimmen, stukje trail. Wat langere klim. Nog wat kringeltjes en weer door!
Ik had nog wat chipstruggles, want blijkbaar had ik die niet opnieuw geactiveerd. Maakte ook allemaal niet uit, want podium zat er niet in. Maar vet mooi was het wel!
Na Gieten had ik de smaak wel te pakken. Deze winter werd dan ook een afwisseling tussen de racefiets, de mountainbike bij toertochten en ICWs.
Het tweede was ICW Zevenhuizen. Een ICW volledig anders dan Gieten. Waar Gieten met name zwaar was door het zand en de paar hoogtemeters, was Zevenhuizen een stuk technischer.
Strak uitgezette bochtjes, een off camber slakkenhuis, boomstammen en toch nog een nasty bultje. Daarnaast was het ook niet meer zo droog, wat alles nog wat glad maakte ook.
Bij het inrijden sloeg de twijfel toe, maar het wedstrijdje an sich was weer leuk. Heerlijk 45 minuutjes knallen en stuurmanskunsten trainen.
Na Gieten bleef het weer een tijdje stil, totdat de ICW Noardburgum op de planning stond. Als meisje uit Leeuwarden moest ik deze bijna thuiswedstrijd wel rijden. Een parcours speciaal voor dit ICW aangelegd.
Toen de voorspelling van modder kwam, begon mijn hartje al helemaal te kloppen. Mountainbiken is niet mijn beste discipline. Ik ben nogal zwaar en voor mijn gevoel zak ik altijd overal in weg met de mountainbike. Met modder heb ik dat natuurlijk ook, maar ik heb door de modder juist ook wel weer snel grip en raggen houd ik ook wel van! Oftewel modder op de mountainbike, yes please!
Mijn enthousiasme bleek niet voor niks. Het was weer een feestje op de fiets. Met name glibberen en glijden, stoempen en elke rondje snel een bultje op rennen.
Ik was begonnen aan de ICWs als voorbereiding op de Drenthe200, om een beetje pit in de training te houden. Inmiddels is het januari 2020, wat betekent dat de Drenthe200 al is geweest. Ik heb met een dikke 20 gemiddeld de 100km gemountainbiked, dus ik ben helemaal blij!
Nog een paar ICWs te gaan en mogelijk ga ik daar ook nog wel van start!
