En soms is het zover: je wordt beloond voor al je sportieve uitdagingen!
Wat meteen een kleine leugen is, ik word namelijk bij elke deelname beloond. Het deelnemen is namelijk prachtig en dus beloning genoeg.
Maar waar ik natuurlijk op duid is dat eens in de zoveel tijd, ik naar huis mag met een medaille of een beker. Ik was een keer 3e bij een kwart triathlon. Een paar keer tweede of derde bij een WV Snits tijdrit en nu ben ik 2e geworden op de lange afstand RBR in Ter Idzard. Als beloning ging ik dus zaterdag met een stuk metaal naar huis.
Op het programma stond 10 km lopen, 38 fietsen en weer 5km lopen. Het lopen was bijzaak, want de inschrijving voor deze RBR was puur gebaseerd op mijn deelname aan de Monstertijdrit en een gedwongen voorbereiding. Het voor mij aantrekkelijke deel van deze RBR was het fietsen, 38km op een redelijk hoge hartslag (niet te hoog, want je moet ook lopen) knallen op Roo (mijn tijdritfiets).
De ochtend zelf, inmiddels al in de auto, realiseerde ik mij wel het volgende: Ik moet dan in totaal ook 15km hardlopen.. hmm. Nouja, net als bij de triathloon rustig lopen en dan lukt het fietsen ook nog wel. Maar een ieder die zelf ook wel eens deelneemt aan een dergelijk evenement, weet dat de benen en het lijf totaal onvoorspellend zijn. En vandaag was precies zo n dag dat het totaal anders loopt (letterlijk) dan geanticipeerd.
De dag was prachtig, niet te warm, niet te koud, af en toe een zonnetje. Het gezelschap was goed! Veel bekende gezichten, maken het altijd leuk, kletsen rondom een evenement maakt het evenement. Hierdoor word het zo ontspannen dat ik altijd bijna vergeet om naar de start te gaan.
De start moest toch komen en iedereen gaat er als een malle vandoor. En daar loop je dan in laatste positie met 10/u. Ok laatste dat kan niet, iets harder! Een stukje verder vooruit liep nog een deelnemer van de damescategorie op zo n 12/u. Je pakt toch dat tempo, want dat gat mag niet groter worden. Na 2 km voelde het goed en ook de Garmin gaf aan dat het goed ging. De hartslag zat namelijk rond de 170. Dan kan ik de 10km wel vol maken. Uiteindelijk heb ik mijn concurrent op het lopen ingehaald en 11,7 gemiddeld lopen! Ik loop nooit 10 kms, maar dit is toch een hele prestatie! Ik ben er in ieder geval trots op. Maar de beentjes voelden het ook…
Net voor het parc fermee was er nog een vervelende man met een tractor. De verkeersregelaar probeerde heel hard hem tegen te houden, maar de poging was tevergeefs. Ze bood haar excuses nog aan (de verkeersregelaar), maar dat was zeker niet nodig. Zij heeft zich volledig ingezet. Bedankt!
Ok. Lopen check! Op naar het fietsonderdeel.
Op de fiets, plop. Die zit nu in ieder geval goed. Ik had mijn stuurpen die met 30 graden omlaag stond omgedraaid en dat heeft het verschil gemaakt. Ook dat is vandaag bewezen, want die 38 km zat ik niet een moment raar op Roo, Roo is nu goed afgesteld. 4 rondjes rijden betekent dat je mooi kan oefenen voor de tijdrit. De eerste ronde inhouden, dat is mijn nieuwe tactiek, en dan steeds harder. Het verschil met een tijdrit is wel dat ik bij de RBR de laatste ronde weer afrem, omdat ik nog moet hardlopen. De hartslag lag niet superhoog, de benen deden niet pijn. Maar ik heb goed kunnen pacen en bochten kunnen maken in het stuur. Feeling kunnen krijgen voor mijn fiets in race. Uiteindelijk fietste ik iets van 35 gemiddeld, nou mooier kan het niet.
Terug in het parc fermee, mijn race is eigenlijk al voorbij en begin dan ook enthousiast met mensen te praten. “Jij hard wel harder gekund†was daarop de reactie en dat is prima, I had fun ïŠ. Nog 5km te gaan. Dit was een kwestie van uitlopen, 10,5/u was genoeg. En bij de finish kreeg ik te horen dat ik 2e was geworden. Mijn spontane reactie: Dan waren er niet genoeg deelnemers!
En ook al waren er te weinig deelnemers en is meedoen een beloning an sich, geef ik het toe, het is wel s leuk om soms op het podium te staan.