6 dagen door de Dolomieten, een ronde vanuit Innsbruck
Het is een jaar vol van activiteiten, waarbij de laatste maanden in vogelvlucht gingen. Van de Steppenwolf – Berlin Usedom Berlin vlogen we door naar onze bruiloft en nu waren we alweer aanbeland in de Dolomieten.
Kennissen van Dorien hadden het idee om met een groep enthousiastelingen de gravelpaden in de Dolomieten te bedwingen. Er werd een route gemaakt, die onderwerg stopte bij hotels en berghutten. Het plan was dat de goden onder ons een plusroute gingen doen en de normale stervelingen als ik de gewone of de afgezwakte route.
En waar komt dat dan op neer voor de gewone sterveling? 5 fietsdagen met kilometers tussen 60 en 100km en hoogtemeters tussen 1500 en 3000m. Ai!
Plottwist voor mij was nog dat ik een week voor de trip mijn enkel zwaar had verzwikt. Dus wat er van deze gewone sterveling moest komen… het werd wel erg spannend.
Gelukkig zou de route wel offroad stukken bevatten, maar niet hele technische. Anders werd het omhoog nog weer wat lastiger.
| beoogde route | alternatieve route | |||
| 1: vrijdag Basisroute: over de Brennerpass | 82km | 1900hm | 67km | 1160hm |
| 2: zaterdag Basis | 89km | 3000hm | 83km | 2600hm |
| 3: zondag Zonder Cortina D’ampezzo | 61km | 1530hm | 60km | 1000hm |
| 4: maandag | RUST | |||
| 5: dinsdag Slechtweerroute | 100km | 2100hm | ||
| 6: woensdag Basis | 100km | 2200hm | 113km | 870hm |
Fietskeuze: de mtb ‘Acid Burn’
De voorbereiding van dit avontuur begon met deze gegevens in het hoofd bij de fietskeuze. Bij een gravelavontuur denk je aan de gravelbike, maar of mijn stalen gravelbike met een 1×11 verzet hier nu handig was, ik wist het niet. We gingen namelijk vele hoogtemeters maken met af en toe ook steile stukken. Mijn mtb heeft een verzet van 3×10 en de keus was dan ook snel gemaakt. Het leek me wel verstandig de mtb wat meer gravelbike achtig te maken. Oftewel ik heb wat hoorntjes gemonteerd, zodat de handjes van positie kunnen wisselen. Ik heb wat meer gravelachtige bandjes (Thunder Burt) gemonteerd. En als laatste heb ik gezorgd dat de lock-out van mijn voorvork weer werkt, zodat je bij het klimmen geen energie hoefde te verliezen aan de vering.
Innsbruck
De donderdag zijn we in verschillende autogroepjes langzaam binnengedruppeld in Innsbruck, om die avond gezamelijk af te trappen in een restaurant. Lang tafelen hebben we niet gedaan, want de fietsjes moesten in orde worden gemaakt. Tasjes erop, bidons gevuld, banden opgepompt.
En daarna was het eindelijk zover, de vrijdagochtend vond na het ontbijt de eerste briefing plaats. We zouden deze dag over de oude Brennerweg gaan fietsen. Wat een makkelijke opstap moest zijn, bleek op de fiets al gauw anders te liggen. Waar het asfalt overging in gravel moest praktisch iedereen van de fiets af om deze te duwen. We waren los!
Via bredere wegen, alsook steile gravel singletracks zijn we omhoog geploeterd. Langs de koetjes in de wei werd het uitzicht naar mate we hoger kwamen steeds groter. Langs verlaten bunkers en fluitende bergmarmotten zetten we onze koers voort om uiteindelijk een lange gravelafdaling naar beneden te pakken. Eenmaal gelijkvloers waren we er nog niet. De eerste stop was nu Sterzing Vipiteno, hier stond de bus met broodjes klaar. Daar zijn we als groep weer bijeengekomen om uiteindelijk door te rijden naar hotel de Sachsenklemme in Grasstein – Le Cave.
Ik was nog niet uitgeput neergeploft op mijn bed toen de boodschap kwam dat de pizzeria niet op loopafstand zat. Nog een keer fietsen?! Nee gelukkig niet, we namen de bus.
Le Cave – Pedure
Vanuit Le Cave zetten we op dag 2 koers naar Pederu. Op de planning stond een lange dag met weinig mogelijkheden om te smokkelen. Ik dacht, wat ga ik doen, mijn enkel voel ik wel, fietsen is ok, wat is handig, wat is slim, wat is leuk?
Ik ben van start gegaan met de rest, met een oog op waar de volgbus ons zou treffen, mocht het dan niet lukken, stapte ik stukje in de bus. Nou waar de volgbus kwam liep even anders, maar toen op een gegeven moment een lange asfaltklim voor me opdoemde zag ik de bui al hangen. Hier ga ik omhoog, traag als een slak, mijn enkel doet pijn en dan kom ik bovenop bij het toffe deel en dan kan ik niet meer! Na wat geapp zijn we er toch uitgekomen, de route bleek anders te zijn en de bus kon me komen ‘redden’. Met de bus ben ik over kilometers klim gesjeesd om bovenop weer de toffe stukken te hervatten. Langs de Peitlerkofel was het GE-NIE-TEN. Hike a bike over het ruwe wandelpad en crossen bij de offroad afdaling. Ik heb me nog wel laten verleiden om wat lucht uit de banden te laten, wat resulteerde in stooklek, maargoed, kan gebeuren.
De dag eindigde in Pederu bij een berghut. Ongelooflijk wat mooi daar. Vandaar zouden we de volgende ochtend meteen in alle schoon en pracht weer gigantisch afzien.
Pederu – Rasun di Sotto
En het nationale park stelde niet teleur. De zon scheen, de lucht was ijl en de omgeving prachtig. Waar de klim de dag ervoor in mijn ogen een lijdensweg was, was dit hier totaal anders. Het was zo mooi! Daar is afzien niet meer afzien. Men was ook verrast hoe snel ik omhoog kwam, wat natuurschoon met je kan doen!
Na de prachtige klim kwam ook een prachtige afdaling. Voor de beelden van de dag kan ik het beste verwijzen naar mijn instagram account. Na de pracht van het nationaal park stond ons nog 1 klim te wachten. Deze was bloody hot. In de volle zon, maar de omgeving maakte dat wederom dik goed. Het was voorlopig ook even de laatste klim, want na 3 dagen fietsen was het tijd voor een rustdag in Rasun di Sotto.
Rasun di Sotto – Pfitscherjochhaus
Na de welverdiende rustdag gingen we op dag 5 weer door met onze trektocht. Deze dag ging superlang op asfalt, wat voor mij eigenlijk te lang was om nog de moed bijeen te kunnen rapen voor de laatste klim richting het Pfitscherjochhaus. Ergens vond ik het wel jammer, dat ik t laatste stukje niet heb gefietst. Ergens was het ook prima. Want los van het fietsen was het ook een sociale reis en als ik die klim nog had gefietst was ik zeker die avond niet meer sociaal geweest.
Die avond zaten we trouwens in een prachtige berghut, het Pfitscherjochhaus.
Pfitscherjochhaus – Innsbruck
Van het Pfitscherjochhaus daalden we de volgende dag weer af en ook dit was weer, ik val in de herhaling, machtig mooi. We hebben de groep laten gaan om rustig samen te dalen.
Waar het alle dagen met name heet was geweest, waren nu alle lagen kleding nodig. Zoals te zien op de foto was ik net een michelinvrouwtje. Ondershirt, lange mouw, donsjas en regenjas. Het was namelijk mistig, nat en koud op die berg. De paden waren van grof gravel of steen. We kwamen wandelaars tegen en met het dalen zag je de omgeving veranderen. Een met de natuur en verder niks. Dorien taste voorzichtig af en ik rolde er achteraan.
En waar we steeds meer van het ruwe in het zachtere landschap kwamen, zag ik het einde van de reis mij tegemoetkomen. We kwamen de berg af om verder te dalen over asfalt en door tunnels. Uiteindelijk liep dit vloeiend over in asfaltwegen, eindeloze fietspaden en een welverdiende finish in Innsbruck.
Bij het hotel had ik nog energie om de finish te vieren en het handje mocht dan ook in de lucht. Wiehoe!
Inmiddels zijn we weer wat weekjes verder en geniet ik nog regelmatig na. Ik heb wel geleerd dat ik voor Rwanda mezelf wel een lol doe als ik wat lichter ben. Wordt vervolgd! ;).