Na Winterberg en de Dolomieten hadden we er al behoorlijk wat vakantie opzitten. Toch konden we het niet weerstaan om aan het einde van het seizoen in September nog een weekje te gaan wandelen. De keus werd gemaakt voor de Ardennen. Enerzijds omdat het daar prachtig wandelen is en anderszijds omdat we nog op kraamvisite gingen in Brussel.
We liepen de Eislektrail die begint in Kautenbach en eindigt in La Roche d’Ardenne. Op de eerste dag hebben we de auto gestald in La Roche om vandaar met de bus en vervolgens de trein naar Kautenbach te vertrekken. Hemelsbreed hebben we met het OV uiteindelijk niet veel afstand afgelegd, maar we moesten er wel gigantisch voor omrijden, waarmee we op zoń 4 uur reistijd uitkwamen.
In Kautenbach hebben we de eerste nacht met de tent op camping gestaan en zijn we meteen begonnen met lekker avondeten in het bijgaande restaurant. Lopend van de tent naar het restaurant zagen we al waar de trail de volgende ochtend het bos konden induiken.
Dat is uiteindelijk ook precies wat we de volgende ochtend hebben gedaan, nadat we een vochtige tent hadden ingepakt en havermoutpap gegeten onder een koepeltje. Het pad steeg meteen omhoog, waarmee een einde kwam aan de vlakke wegen. Dorien en ik, alleen in de natuur, navigerend langs boomstammen door het bos. We werden eens ingehaald door een trailrunner, goh wat leuk op een zaterdag, heerlijk zo trailen hier in het bos. Maar toen kwam er nog een, en nog een. Blijkbaar was het weekend dat wij de Eislektrail begonnen te lopen ook het weekend dat de ultratrail L’escape Ardenne over precies dezelfde route als trailrace van 100 mijl/ 160km gelopen werd. Waar wij net begonnen waren met onze eerste dagtocht, hadden deze lopers er al een dikke marathon op zitten.
Onze dag bewoog zich voort, een dikke 20km met iets van 800hm, best pittig. Ook de trailers die ons voorbij renden, vonden het best indrukwekkend, met al die bepakking op onze rug. Zelf kreeg ik het idee dat de gedachte: hoe moelijk kan het zijn, wandelen met rugzak? misschien iets te simpel gedacht was. Maargoed, ik had ook een erg pijnlijk schouder, omdat ik 3 dagen lang daarvoor bij een cursus op de verkeerde stoel had gezeten.
De eerste dag eindigden we op een camping bij Clervaux, hongerig en vermoeid. Het hongerige aspect kwam van het feit dat elke winkel of bakkerij die we tegenkwamen dicht was en we die dag, met veel verbrande calorieën, minder hadden gegeten dan op de gemiddelde kantoordag. Op de camping werden we gelukkig verwend, met een warme douche en niet 1, 2, maar 3 pizza’s En ook voor de volgende dag, de zondag, hebben we vast een scala aan vers afgebakken broodjes besteld.
De tweede dag was naar, in in ieder geval in mijn ervaring. De avond ervoor had ik nog met mijn massagebal in mijn schouder zitten wroeten, maar baten mocht het niet. Mijn schouder deed al pijn zonder er een rugzak op te hangen. En dan gingen we ook nog wandelen met. De wandelstok had ik in ieder geval maar opgeborgen, die had het de eerste dag ook niet beter gemaakt. Mijn benen zijn sterk genoeg, nu maar mijn schouder ontzien. Maar mijn stemming was al slecht en de tocht zwaar. Na 5k hebben we al een plan gemaakt om de route in te korten. De route was prachtig, afwisselend door bos en glooiend landschap. Maar optimaal genieten deed ik niet. Verstand op nul en gaan, op een gegeven moment was zelfs Spotify nodig.
Die dag eindigden we vroeg bij een hotel in Asselborn. Een hotel op de plek waar 3 molens hebben gestaan, ingericht op wandelaars en toeristen. Na een middagdutje was het tijd voor diner. Een dinerkaart met forse prijzen, maar daarvoor kreeg je ook een heerlijk gerecht terug. We zaten daar heerlijk en ik kon er genieten, maar ook was ik een plan aan het bedenken voor een uitweg. Want mijn schouder deed nog steeds pijn en die 3e dag, de geplande 3e dag naar Houffalize, die was lang.
De derde dag zou daarom een busdag worden. Een stukje wandelen en een stuk bus op naar Houffalize. Hoeveel bus en hoeveel wandelen was nog vaag. We stonden buiten het hotel en ik kon er nog niet aan geloven, ik wil nog niet naar de eerste mogelijkheid van een bus. Laten we die op 8km proberen. We gingen wandelen, de zon scheen en de dag was prachtig. Waar de eerste 2 dagetappes best wel technish met steile stukken waren, was deze etappe heel gemoedelijk. Weinig hoogtemeters, makkelijke paden en daarmee bleef de rugzak ook heel stabiel. Nu ik de avond ervoor bewust niet meer in mijn schouder had zitten wroeten, leek ook deze wat gekalmeerd te zijn. Je voelt hem al aankomen, het wandelen was heerlijk, de moed kwam weer uit de schoenen omhoog en we hebben zelfs 24km gemaakt om naar Houffalize en een stukje verder bij de camping te komen. De koek was toen wel echt op, maar we hebben het maar mooi geflikt. We zijn heerlijk met zijn tweeen op pad. Genieten van de natuur, babbelend en gewoon zijn.
We gaan dit gewoon doen! Inderdaad, wij zijn fit, wandelen met rugzak dat doen wij wel! We hadden drie dagen gehad, keken onze rustdag in Houffalize tegemoet om uiteindelijk in nog 2 laatste etappes naar La Roche te wandelen.
Die avond op de camping zette de herfst wel door en hoosde het rond etenstijd. Gelukkig konden we onder een overkapping onze gasbrander uitstallen om te koken. Naast ons was er ook nog een 3-tal wandelaars onder t afdakje aan t koken die volgens ons de route in de andere richting liep.
De rustdag was niet meer dan een rustdag. We scharrelden naar het dorp en dronken een biertje op het terras. Zelfs de dwarsligger (van Karin Slaughter) werd nog even geopend. En die avond zijn we weer vroeg ons bed in gedoken klaar voor de volgende etappe. Een etappe met weinig uitwegen, dus het zou wel weer even spannend worden.
Waar de route naar Houffalize niet-technish en met name vlak was, zette dit zich niet door. Vanaf de camping belandden we meteen op singletrails met hoogtemeters. Het beloofde een lange dag te worden. De bossen kwamen ons bekend voor, van die vakantie die wij eerder in de Ardennen waren en de mountainbikeroutebordjes vlogen ons om de oren. Maar waar er veel routebordjes en buitenspeelmogelijkheden waren, kwamen wij maar een enkele keer anderen tegen. Ook het eindpunt van de dagetappe, Nadrin, leek verlaten. De oude bowlinghal begon te vervallen, de te dure kleine supermarkt was op woensdag dicht en de pizza-automaat accepteerde onze pinpas niet. De camping was niet beter. Het was een oude vervallen camping die ons zelfs deed overwegen of we niet gewoon rechtstreeks wilde doorlopen naar La Roche. Voor doorlopen waren we echter te moe, werd het te vroeg donker en moesten we de mooie route laten schieten om langs de weg te lopen. We hebben er dan ook het beste van gemaakt. We hebben onze camping opgezet op het weiland naast de camping vol stacaravans en als avondeten een dubieuze zak kampeervoedsel van de Bever klaargemaakt.
De volgende ochtend wisten we niet hoe snel we de spullen moesten oppakken en ons naar het buurtwinkeltje te begeven. De boodschappen kwamen neer op een chocoladecake voor ontbijt, 2 kopjes nespressokoffie van ieder 4 euro en wafels, worst en snoepjes voor de rest van de dag.
Het was een rustige dag met wederom een behoorlijk uitdagende route. Op een gegeven moment moesten we constant steil omhoog, waar ik me niet kon voorstellen dat ik zo op gladde modder steil omhoog kon komen met mijn eigen gewicht en dat van mijn rugzak. De omschrijving van onze outfit die dag was ‘vuilniszakchique’, die werd gekenmerkt door onze zwarte poncho die zowel onszelf als voornoemde grote rugzak bedekte. Het is al duidelijk, deze laatste dag, 21 september, de eerste dag van de herfst, heeft het bijna de hele dag af en aan geregend.
De finish lag in het parkje in La Roche, waar we een mooie finishfoto hebben gemaakt om vervolgens de auto op te halen. De auto stond bij een camping waar we zouden overnachten, maar gezien de regen zijn we toch naar een hotel gegaan. Een heerlijk ouderwets hotel, vlak naast het centrum, vanwaar we zo naar het Chinees restaurant konden scharrelen. En bij dat Chinese restaurant hebben we de week heerlijk afgesloten, proostend met een biertje.