Bikepackingrace van 11-14 mei 2013
Vorige week was het dan eindelijk tijd voor onze eerste bikepackingrace. Waar ik al eerder bij evenementen lange afstanden heb gefietst, zoals de TTDrenthe500 of de Vatternrundan, of ben wezen bikepacken zonder tijdselement, zoals bij Rheintal: Wine, Rhine and Romans 2019 en de Green Divide – juli 2022, had ik nog nooit meegedaan aan een bikepackingrace.
Voor alles een eerste keer en ons oog was gevallen op de Steppenwolf, een kleinschalig evenement startend vanaf Berlijn met een overzichtelijke afstand van 550km. Bijzonder daarbij was nog dat de inschrijving eerder openging voor Flinta, wat betekende dat uiteindelijk het merendeel van de deelnemers vrouw was.
In de maanden er naartoe was het stramien bij mij vooral kilometers maken en lol hebben op de fiets, afgewisseld met een interval in de schuur op de tacx. Het testen van de gear bij een tweedaagse outing mocht daar natuurlijk niet bij ontbreken.
De Gear
De uiteindelijke setup waarmee ik uiteindelijk op pad ben gegaan, is te zien op de foto hiernaast.
- Kona Rove DL;
- Bagagedrager;
- Ortliebtas incl.:
- Eureka Spitfire Solo tent;
- Kleding: Wollen trui, donsjas, ondergoed, legging, sokken. Voor op de fiets had ik 2 fietsbroekjes, 2 sportbeha’s en 1 set ondershirt + fietsshirt;
- Frametas incl.:
- Regenjas;
- EHBO-set (incl verzorging billen noodgevallen);
- Toiletspullen;
- Billencreme;
- Hoofdlampje;
- Spork;
- 3 binnenbanden;
- Toolbox onder frame incl. achterpad, quicklink, multitool;
- Pomp aan frame;
- Toptubetas incl. elektra en zonnebrandcreme;
- Ligstuur met Garmin Etrex;
- Jack the rack voordrager met matje en slaapzak.
Berlijn
De dinsdagavond voor het evenement stonden we klaar bij de halte van de Flixbus bij het Groninger Museum. Daar propten we onze fietstassen in bigshoppers van de lidl om uiteindelijk met de fietsen achter op de nachtbus richting Berlijn Alexanderplatz te vertrekken. Aangekomen op woensdagochtend hebben we gebruikgemaakt van onze tijd in Berlijn, enkele toeristische plaatsjes bezocht en genoten van de koffie in de stad.
Maar het doel was duidelijk, we komen hier voor de Steppenwolf, dus na het bekijken van de Muur fietsten we richting Bernau. Een plaats zo’n 25km boven het centrum, waar de volgende ochtend de start van het evenement zou plaatsvinden. Hier hadden we een hotel geboekt en vanuit dit hotel reden we dan ook de donderdagochtend vroeg naar de start bij de Alte Post.
Start Steppenwolf
Bij de Alte Post in Bernau was het al een en al drukte en gezelligheid. We namens ons startnummer in ontvangst en gingen de andere deelnemers eens goed bekijken. Ik leek relatief uitgebreid bepakt te zijn. “Maar waar laten die andere mensen dan hun tent”? (Spoiler: die hadden ze niet.)
De twijfel slaat toe. “Had ik toch een fietsbroekje minder moeten meenemen”? “Waarom heb ik ook zo’n zware stalen fiets”? Maar je moet jezelf geruststellen, hier heb je namelijk goed over nagedacht.
Dag 1 Bernau – Bukowina
Deze gedachte kon ook niet meer veel ruimte innemen want om stipt 8:00 vertrokken we met een geneutraliseerde start van de oude muur van Bernau richting het eerste gravelpad van de route. Dit deden we gezamelijk met zowel de deelnemers van de graveltrack als de wildtrack, wat betekent dat je toch een heel klein beetje in een soort peloton start. Daar heb ik natuurlijk gebruik van gemaakt en waar het kon zoveel mogelijk uit de wind achter iemand gefietst.
In het bos begon het rammelen op de fiets en daar kwam ik er tweemaal achter dat ik de tas niet op de juiste manier op de bagagedrager had bevestigd. Gelukkig had ik nog wat extra elastische banden mee.
Het was prachtig weer, Dorien kwam voorbij (die was aan het begin achtergebleven met gepruts aan haar tas), we maakten kennis met mul zand en zo crossten we door! De eerste dag bedroeg een dikke 140 km en na de eerste 100 kwam wel de realisatie dat dit evenement toch wel zwaar zou worden. Maar ik ging gestaag door en zonder echte lange pauzes (een waterstop bij een begraafplaats en een kfc voor avondeten) kwam ik dan ook mooi op tijd om 17:00 bij het eerste checkpoint.
Een stempel op de kaart, tent op zetten en daarna heerlijk onder de douche. De grootste verrassing wel was dat voor avondeten werd gezorgd. Met een goede pastamaaltijd en gezelschap van andere deelnemers was de avond dan ook zeker geen straf!
Bij Dorien verliep de race minder, zij kreeg last van de maag. Zo’n 30 kilometer voorbij het checkpoint is zij in een trekkershut bij een haventje gesettled en heeft daar de volgende ochtend op mij gewacht.
Dag 2 Bukowina – Usedom
De volgende dag kwam ik rond half 8 uit mijn tent en was het eerder nog overvolle terrein praktisch leeg. Ongelooflijk hoe vroeg iedereen weer op pad was.
Na alles in te pakken kreeg ik nog een aardappel mee en ging snel op pad. Dorien stond zogezegd op me te wachten na 30km. De start was gaaf, maar traag. We gingen eerst hike-a-bike door het bos. Onmogelijk om te fietsen, maar oh zo mooi! Dit ging over in het tegenovergestelde, een glad grintpad langs het water, waarbij ik in mijn ligstuurtje kon cruisen. Samen hebben we de route afgefietst. Wederom een prachtige zonnige dag, met geweldige grindpaden, helse hobbelende graspaden en een prachtig stuk langs de Oostzee.
Onderweg kwamen we met regelmaat andere deelnemers tegen. Iedereen fietst op zijn eigen tempo en neemt pauzes op zijn eigen tijd. Oftewel je blijft om elkaar heen draaien. En dan vooral bij de supermarkt.
Of die ene keer dat wij een lekke band hadden en je de groepjes voorbij zag vliegen.
Het laatste deel van de dag ging door een glooiend landschap gevuld met zandpaden. Prachtig om al dat zand te zien verstuiven tegen de ondergaande zon.
Het checkpoint was bij een vakantiehuis van de familie van de organisatie. Alle tentjes waren hier uitgestald rondom het huis. Daar begon ook een volgend aspect van de race, hier kon je niet douchen, dus een klein wasbeurtje bij de wastafel moest volstaan. Inmiddels waren er al natuurlijk op de eerste avond vrienden gemaakt, waar we deze tweee dag gezellig samen linzensoep mee hebben gegeten.
Dag 3 Usedom -Grauenhagen
Na de langste dag kwam de kortste en voor mij absoluut de zwaarste dag. Alles deed pijn van het gehobbel en ook al had ik elke nacht 8 uur geslapen, ik was moe. Ik had ergens toch niet genoeg gegeten, en toen was de energie helemaal weg. De dag had weer veel hobbelige kilometers en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Wat een ellende, hoe moet dit zo door? Ik heb maar wat lucht uit de banden gelaten. “Hopelijk krijg ik geen stootlek”. Daarnaast had ik ook wat isolatiebuis meegenomen voor de handen. Ook de montage hiervan op het stuur bood wat verlichting.
En ja het was hartstikke zwaar, maar ook weer gigantisch mooi. Om Usedom te veralten zaten we op een bepakt pont, overladen met fietsen. De deelnemers die we tegenkwamen waren inmiddels bekend en ik was niet de enige, iedereen had het zwaar. Maar je gaat door met fietsen naar het volgende pauzepunt dat je jezelf gunt en zo kom je uiteindelijk de dag wel door.
Het einde lag ditmaal bij een zelfvoorzienend huis, voor de Groningers, een soort mini RKZ. Bij aankomst op het terrein heb ik met de binnentent een plekje geclaimd om vervolgens met eten neer te ploffen op een stoel. Onze nieuwe vriendin Rachel trakteerde op bier. En uiteindelijk hebben we onze kleren gewassen met water uit de regenton en de benen afgespoeld bij de wastafel. Wat een verwennerij.
En wat bleek uit de verhalen van mensen aan tafel. De Wildtrack was nog veel extremer dan deze graveltrack. Heerlijk.
Dag 4 Grauenhagen – Bernau
Dag 4 was de laatste dag van het avontuur. De dag was langer dan de vorige, maar dat maakte niet uit. We ruikten de finish en daarmee was de dag makkelijker. De dip van dag 3 was geweest en het einde kwam in zicht. Een einde waar ik naar verlangde.
Ook deze dag hadden we een prachtige route met kronkelende paden langs het water en idiote singletracks door het bos. En wanneer je voor de zoveelste keer je fiets over een boomstam moet tillen, realiseer je je alsmaar te goed hoe zwaar deze is. Een fiets van staal, leuk, maar wat doe je jezelf aan? Gelukkig vergeet je dat soort dingen snel.
We kwamen langs een oude vliegbasis. Het deed me denken aan de vliegbasis bij Soest bij het fietsen van de Green Divide. Maar hier was de vliegbasis niet leeg, maar omgetoverd tot zonnepark.
Na het zonnepark begon de Bosautobahn en was het tijd om te vliegen, op en neer, door het bos.
Je bent moe, het is lang, maar het is goed. Je zit in de flow, je gaat door. En de natuur, die maakt zoveel goed. Uiteindelijk ging het in een flits. Maar waar je in Nederland richting de stad altijd op asfalt rijdt was dat hier niet het geval. Het bleef opletten en uitdagend, voor we eindelijk de hoek om kwamen bij Bernau. Daar moesten we nog een stukje langs de oude muur voor we uiteindelijk met applaus werden onthaald.
Nu was het tijd voor de laatste stempel op de kaart, de finishfoto maken, bier bestellen en zitten op een stoel. Het enige dat nog resteerde was een trein naar het centrum van Berlijn om daar vervolgens te landen in het hotel.
En nu nagenieten!