Poh wat was dat lang geleden, in mijn eentje bikepacken. Ik heb het archief er eens op nageslagen, maar echt alleen bikepacken was mijn laatste tripje in Rheintal: Wine, Rhine and Romans 2019
De Green Divide stond al wat langer op mijn verlanglijstje, al sinds deze route wat bekendheid had vergaard in NL. Er waren al eens plannen om deze met een groepje te fietsen, maar waar dit uitbleef, ben ik zelf op pad gegaan.
De Green Divide van routebouwer Erwin Sikkens is een gravelrit waarbij je vanaf station Naarden-Bussum in zo’n 300km naar station Zwolle fietst. Dit alles door de natuur op de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe.
Ik had besloten deze te fietsen op mijn crosser, de fietst die doorgaan maar 2x per jaar van stal komt. Waarom deze? Nou een gravelfiets heb ik niet en dan ligt de keuze op of de mtb of de crosser. De mtb heeft vering en dikkere banden en de crosser is wat agressiever met dunnere banden en geen vering. Het advies online was om met dikke banden te gaan en achteraf gezien kan ik beamen dat de mtb de betere optie was geweest. De route loopt over vele zandpaden en boomwortels en op de crosser glijd je dan of weg of moet je toch behoorlijk wat klappen en gehobbel incasseren. Maar goed, op de crosser was ook wel weer eens leuk!
Het mocht de pret niet drukken! Op de vrijdag ben ik met de trein vanuit Groningen naar Naarden-Bussum gereden en gestart met de eerste etappe van de route. Dit deel van de route was me nog niet zo bekend. Meteen kwam je al op mooie gravelpaden, ook al bevond je je nog vlakbij stedelijk gebied. Er was al wel wat zand, maar nog niet zoveel als op de latere dagen. Relatief gezien was er nog veel asfalt.
De Vliegbasis van Soesterberg passeerde de revue, dit nodigde uit voor een foto.
Eenmaal bij Wageningen werd alles behoorlijk bekend. Een maand eerder reden Dorien, haar vader en ik daar de 1kride in voorbereiding op de Luik Bastenaken Luik Ardennen Classic die we 13 augustus samen gaan vieren. Heerlijk om weer in een wat bekender deel te komen. En al snel richting Oosterbeek werd het al helemaal bekend. Daar lopen behoorlijk wat mtb’routes door het bos, die ik al eerder heb verkend. De routes van MTB zuid-veluwe: Schaarsbergen, Arnhem en Ede passeerden af en toe de revue.
Vanaf hier kwam ik dan ook al vlak bij mijn logeeradresje uit, een omweg van zo’n 500m was genoeg om er uiteindelijk te komen. Inmiddels zag ik ook zwart van het stof en wit van de zonnebrandcreme, dus een douche was inmiddels ook wel nodig!
De volgende dag trok ik al helemaal bekend gebied in. Vanuit Arnhem kringelend omhoog richting Ermelo. Tot mijn verbazing zat Radio Kootwijk net niet op de route, deze moest ik dan ook wel even toevoegen :). Het doet me altijd deugd hier even langs te komen. Ik wacht nog op de dag dat ik binnen een rondleiding ga volgen.
En ook al ken ik deze omgeving al best wel goed, af en toe zat er een nieuw paadje tussen! Des te leuker. Deze etappe was ook echt meer off-road dan de eerste, er zaten toch wel wat stukken hike-a-bike in het zand tussen. Bijna aan het einde van deze etappe had ik een stop bij de Spar, trakteerde ik mijzelf op een ijsje op het terras en kon vervolgens bij het kampeerterrein van de boswachter in Drie mijn tentje opzetten.
Voor de gelegenheid had ik ‘de doodskist’ weer van zolder gehaald. Toch wel apart nu weer alleen in de tent te liggen. Wel leuk aan alleen op pad zijn is hoeveel aanspraak je hebt. Voor ik het wist stond ik al met de buurvrouw te babbelen over hoe zij met haar vriend de Dutch Divide aan het fietsen was.
En zoals ik vroeger ook al wel deed, had ik eenmaal in de tent al mijn avondeten én ontbijt al opgegeten! Dat zorgde voor een mooie vlotte start in de ochtend haha. Spullen inpakken, tandjes poetsen en door! En poeh zo’n derde dag is altijd even moraal zoeken in de ochtend.
Met een klein dipje zat ik op de fiets, gelukkig was het eerste stuk asfalt. Waar de tweede dag al veel zand en hike-a-bike had, was de derde een dag met daarop nog een vleugje boomwortels. Dat was wel de doorslaggevende factor om toch het advies te geven voor een mtb (met dus bredere band). Op een gegeven moment heb ik nog wat lucht uit de banden gelaten, om de handen nog wat te verlichten. Maar ik ben zwaar, mét bepakking en stootlek wil je ook niet…
De Kroondomeinen het Loo passeerden de revue. Een mooi gebied, maar eigenlijk nu niet eens de klapper. Gek genoeg. Nog steeds een aanrader hoor!
Het was een lange dag met ups en downs. Snijd ik af, nee doe het niet, het is zo mooi, je wilt niks missen, nou misschien hier dan maar een stukje ivm de boomwortels.
Ik ben blij dat ik enkel een lastig stukje heb geskipped, maar heb verder echt genoten van de route. Mentaal sprak ik me toe dat het zwaar was tot Zwolle, daar ligt immers het einde van de route. Ik moest me vooral niet focussen op de verplichte ‘highway’ naar Meppel, want…. de treinen lager er uit. Laten we het uitfietsen noemen.
Eind goed al goed, aan het einde van de middag zat ik met een voldaan gevoel in de trein op de weg terug naar Groningen.