04 – 11 november
Wat een luxe.
Afgelopen zomer was ik al op fietsvakantie geweest en nu in november alweer een week naar Lanzarote.
Deze week was wel totaal anders dan de zomervakantie. In de zomer kwam alles volledig aan op mezelf. Altijd alleen. Veel tijd om na te denken. Me, myself and I.
Nu was het anders, met totaal 12 man in een huisje en een volgeplande week.
Eat, sleep, sport, repeat.
Acclimatiseren
Op vrijdagochtend ging het vliegtuig vanaf Eelde en s middags zaten we al op de fiets.
Koffers droppen in het huisje, fietsen ophalen bij de verhuur en het acclimatiseren kon beginnen d.m.v. 2x een rondje Soo.
Wennen was het zeker. Op een nieuwe gehuurde fiets (ik mis hem nu al!).In plaats van het platte rondje van Zoutkamp meteen de eerste 4km met 3,7 procent omhoog en een temperatuur van in de 20 graden. Een warme stijgende klap in je gezicht.
Maar naast wennen was het ook genieten. Verreisd en al, ik had de vakantiestemming te pakken. De gopro ging aan en voor de rest was ik 1 met de fiets en Lanzarote. Ik genoot van de vulkanische omgeving, het verzwaren van de ademhaling, het geluid van het schakelen en het glijden van de zweetdruppel langs mijn neus.
Tijdens deze eerste 4km kwam ik helemaal in mijn element. Spelenderwijs heen en weer fietsen tussen de rest van de groep en over het glooiende landschap terug naar het huisje.
Na een werkweek, een slapeloze nacht en een vliegreis hakte dit er wel in en bij ronde 2 was de pit er dan ook al aardig uit. Ook later die avond bij de pizzeria maakte dit beestje niet meer zoveel geluid. De toon was gezet.
Regen richting Timanfaya en minutentraining
Dag 2 begon met buitenzwemmen naast Club La Santa en vervolgens stond er op het programma om door nationaal park Timanfaya te fietsen naar een plaatsje verderop om koffie te drinken met de rest.
Helaas vielen deze plannen in het water. De normaal stralend blauwe hemel trok volledig dicht en de regen kwam los. Trainer X hakte de knoop door en we zijn huiswaarts gekeerd. Verstandig, want ik ken de omgeving niet en ook voor je het eey ben je afgekoeld en ziek.
Je zult zien, de rest van de dag, geen vuiltje meer aan lucht.
Maar niet getreurd, voor de avond stond op het programma om een rondje La Santa te lopen met 15x een minuut HARD. Nu we zo weinig hebben gefietst, ach dan maken we daar 20 van.
En ook dit rondje La Santa was een genot voor het oog. Vertrek in het licht, rekken en strekken bij zonsondergang en in het donker langs de lichtjes weer terug. Genieten.
Playa Blanca en wederom Soo
We hadden met de groep 3 autos gehuurd en deze gingen in stoet op de zondagochtend richting Playa Blanca. Hier kon een ieder op zijn eigen niveau rennen langs de boulevard.
Voor mij was dit een rustige dag. Mijn benen waren zwaar van de minutentraining, mijn gedachten waren elders, dus 30 minuten hobbelen was genoeg.
Dit gaf mijn genoeg tijd om nog een extra geheugenkaart voor de gopro te kopen, want die lag natuurlijk nog thuis…. En die extra geheugenkaart was geen overbodige luxe, deze week is er namelijk 30gig aan filmpjes geschoten.
Smiddags sprong de groep weer op de fiets en ging weer verder met de vaste indeling van de dag: lopen – fietsen – eten – lopen etc. Vandaag was het een ronde Famara. Zelf bleef ik last minute thuis, maar dit rondje heb ik later in de week nog goedgemaakt.
Het is voorniemand vreemd dat als je met 12 man op pad bent, je soms even erbij weg moet. Er kan wat belangrijks tussenkomen, het loopt anders dan jezelf had gepland of het is soms simpelweg teveel. Ook fijn aan deze week was ook al was ik op pad met vrienden, kennissen en een paar onbekenden, deze vrijheid was er.
Het is een vrijheid die ik nodig heb.
Punta Mujeres naar Orzola
Naast hardlopen, fietsen en zwemmen kan je op Lanzarote ook heel goed de rust opzoeken en koffie drinken.
Dat is dan ook wat ik in de ochtend heb gedaan met een vriendin. Tijd nemen voor onszelf. Wandelen richting Club La Santa (Dit blijft een spektakel om te zien), praten, genieten van de omgeving en koffie drinken in het dorp.
Na de lunch hebben wij ons weer aangesloten bij de rest en meegedaan met de hardlooptraining. Deze bestond uit 10km van Punta Mujeres naar Orzola.
Eerst met 3 autos naar Orzola en vandaar zijn we opgeslitst in een loopgroep en een supportgroep. Op een redelijk pittig tempo gingen Sinterklaas (trainer met de gopro op de selfiestick) en zijn Pieten op pad. De rest van de groep volgde met 3 autos en stopte om de paar kilometer voor een foto, drinken en algehele gezelligheid. Het was warm, gezellig, langs de prachtige kust en leidde uiteindelijk naar koffie met taart.
Wat wil een mens nog meer?
Timanya, klim bij Femes en lunch langs de zee
Dinsdag 8 november gingen we voor poging 2. Nationaal park Timanfaya. Na een paar dagen waarbij ik een beetje mezelf verwijderde van de groep had ik de fietsbenen weer aangetrokken.
Eerst de 4km omhoog van La Santa naar Tinajo, ze voelden al bekend. Van Tinajo naar Mancha Blanca en ja nu ook naar de klim van Timanfaya. De klim viel me alles mee en de afdaling was een grote verrassing. Toen Frederiek me bovenaan nog veel plezier wenste wist ik niet waar ze het over had, maar inmiddels wel.
5km lang afdalen naar Yaiza. Handjes stevig in de beugels, gewicht omlaag en bijtrappen. Bijtrappen, bijtrappen, bijtrappen.
De zon hoog aan de hemel, ik daal af met mijn fiets, de wind suist langs mijn oren en mijn snelheid stijgt. Harder, harder, harder! En voor je het weet zie je in de verte de rotonde. De bubbel wordt lekgeprikt, je moet gaan afremmen. Welke afslag moet ik eigenlijk hebben? Tijd om te wachten op de rest.
Van Yaiza gingen we naar Femes. Toen we eerder in de auto naar Playa Blanca zaten hadden we namelijk afgesproken bij Femes de klim van de andere kant mee te pakken. Een 850 meter klim van 13 procent.
Genieten. Ik kan niet klimmen, daarvoor ben ik veel te zwaar, er kan sowieso 10kilo af, maar dat maakt een dergelijke klim niet minder leuk. Blijven trappen, blijven ronddraaien.
Ik doe dan alsof ik op de spinningfiets zit. Ik kan de instructrice bijna in mijn hoofd horen, 8 tellen zitten, 8 tellen staan en ik tel mee. Heerlijk!
Van Femes ging de reis naar El Golfo voor lunch en na de lunch weer naar Timanfaya. De terugrit werd een solo act met aan het eind een stukje met trainer in mijn wiel. De tijdrijder kwam in mij boven, verstand op nul. In Tinajo kwam de groep weer bij elkaar en vandaar was het tijd om naar huis te gaan.
Wat was het toch weer een heerlijke dag.
Hersteltrail + uit het wiel wapperen van Famara naar Soo
Zoals voor elke dag, was er voor de woensdag al een planning gemaakt. Deze bestond uit een trailrun in de ochtend en het 70.3 Ironman parcours in de middag.
Je kunt het je haast niet voorstellen, maar er werd toch enige vermoeidheid zichtbaar in de groep. We hebben er dan ook voor gekozen om wel sochtends de trailrun te doen, maar smiddags optioneel een rondje Famara.
Waar ik de dinsdag nog veelal alleen had gereden, reed ik rondje Famara bijna volledig in het wiel van de trainer.
Tegen de wind in is dat een luxe! Mijn hartslag kwam niet boven de 110, herstel to the max. Maar dan is er een stuk van Famara naar Soo. Voor de wind. Daar doet mijn windscherm niet zoveel. Nouja niet zoveel, hij trapt heel hard door. Op een heel vals stuk dat met 2 procent omhoog gaat.
Dat was de eerste keer dat ik een klein beetje gebroken ben, op een goede manier :). Gefocused op het wiel voor me. Op een afstand van zon 10 cm. Laat dat gaat niet groter worden! Val er niet af! Meer aero zitten, het helpt niet fuck, het is niet de wind, het is dat vuile stijgingspercentage! Waar is mijn rondje Zoutkamp?! Hier moest ik uiteindelijk even piepen of het wat rustiger kon.
Parcours Ironman 70.3
Daar was hij al, de laatste sportdag. Ik was gesloopt van de dagen ervoor en bang, want ik had de verhalen gehoord van de 10km klim van Tabayesco.
De angst was uiteindelijk voor niks, want als je maar terugschakelt naar het lichtste verzet, kan je met een hartslag van 140 omhoog en genieten van wat de omgeving bied.
Het was de laatste dag samen fietsen. Samen stijgen, samen dalen, samen eten, samen spelen. Ook de laatste dag van alleen fietsen.
We mogen dan wel deze fietsroute een dag uitgesteld hebben, omdat men moe was. Ik vond het uiteindelijk de beste afsluitende ronde.
Aan het einde van de tocht heb ik mijn fiets weer ingeleverd bij ProBike en dan weet je, het zit er op. Morgen stap ik in het vliegtuig en voor ik het weet ben ik weer thuis.
Mindfulness op de fiets
Iets dat losstaat van deze vakantie, maar er toch eigenlijk ook van alles mee te maken heeft. Mindfulness.
Nog geen 2 jaar geleden wist ik niet wat men ermee bedoelde, ik wist uberhaupt niet wat het was. Inmiddels is het niet meer weg te denken uit de huidige maatschappij, vol met stress, drukte en depressie. Iedereen heeft zijn eigen redenen om toevlucht te zoeken tot mindfulness en ja, ook ik. Ook ik houd me bezig met dit, in mijn ogen, toch wel zweverige gedoe. Ook ik heb de boekhandel afgesneupt, gegoogled naar mindfulness workshops en yoga weekenden.
Deze week op Lanzarote heeft uiteindelijk MIJN mindfulness gedefinieerd. De plek waar ik mindful kan zijn is op de fiets. Ik kan het ook met hardlopen, maar met name op de fiets.
Ik heb het op de spinningfiets al. Ik kan me er helemaal aan overgeven, volledig focussen op mijn benen, mijn ademhaling en mijn inspanning. Ik kan er helemaal in doorslaan en dat is dan ook duidelijk te zien.
Deze week had ik het ook, op een wat relaxtere manier, op de fiets.
Dit is de plek dat ik alles los kan laten en mij volledig kan focussen op de fiets, mijn lichaam en de omgeving. Op de vrijdag gedurende het eerste rondje Soo. De focus op de ademhaling, de cadans, het ritme, de zon in mijn gezicht, de omgeving, zelfs de grofheid van het wegdek.
Op dag 2 richting Timanfaya hetzelfde verhaal en dan komt er regen, de eerste drup op je hand, het komt letterlijk over je heen. Tijdens de klim ben je zo gefocused op dit alles, je laat de rest los.
Hetzelfde geldt voor het dalen. Het dalen in mijn eentje, op mijn eigen tempo. Of de klim van Tabajesco en ook het afzien in het wiel van de trainer van Famara naar Soo.
En eigenlijk is het niks nieuws, mensen zeggen soms wel tegen me dat ik moet gaan fietsen.
Waarom? Nou hierom dus.
En ook al ben ik nu logischerwijs uitgeput, het heeft me dus ook echt wel weer opgeladen :).
Topvakantie.
Artikeltje ergens: Meditating on the bike
