Een kort avontuurlijk uitstapje aan de oostkust van Zweden
Tijdens een kort bezoekje aan familie besluiten we om vanuit Paskallavik een ronde te maken van zo’n 180 kilometer, door de afwisselende omgeving van bossen, plattelandse tafereeltjes en de kust. De route, een ronde vanuit Monsteras, plukken we van Gravel.se en we fabriceren er een kleine aanloop aan vast om ook daadwerkelijk vanuit Paskallavik te kunnen vertrekken. Met een natuurkaart in de hand zoeken we een mix van asfalt en stippellijnen uit om zo de grootste wegen te ontwijken om bij de start van de route te komen.
Met een zonnetje op de huid gaan we aan het eind van de ochtend van start met de driedaagse tocht. Voor deze korte trip hebben we weinig tassen mee; Dorien heeft een roltas en een seatpack en Sandra draagt wat meer gewicht en spullen in een roltas en op een kleine bagagedrager. Voldoende om comfortabel de dagen door te komen, maar niet teveel om door het gewicht en formaat van de tassen beperkt te worden in de vrijheid op de trails.
In de aanloop naar de route van Gravel.se volgen we stippellijnen op de kaart. Bredere gravelpaden gaan over naar een vaag en lichtelijk overgroeid graspad. Het is stil om ons heen en we passeren nog slechts af en toe een huis of een sluisje. Grote bosbouwmachines verraden dat er nog wel daadwerkelijk leven is in de omgeving hoewel ze in het weekend er verlaten en stil bij staan. De machines hebben met hun grote rupsbanden het kleine spoor naar de vernieling geholpen en we verdwalen in een grote en deels gekapte vlakte. Laag struikgewas en bemoste stenen liggen voor ons. Fietsen is er niet meer mogelijk en al duwend en trekkend banen we ons een weg in de juiste richting. Al vlot stuiten we op een een dichtbegroeid bos. Het wordt er drassig en takken krassen op ooghoogte in ons gezicht. Nog steeds is er geen spoor van een paadje. Takken schuren tegen de benen, klemmen tussen de spaken en laten duidelijk weten dat dit een doodlopende weg is. Immers….er is geen weg. In een uur tijd hebben we hemelsbreed nog geen tweehonderd meter afgelegd. Hoe jammer ook, maar zo gaan we niet verder komen en we keren om. Ongeveer anderhalf uur na vertrek vanuit huis, fietsen we alsnog via het asfalt richting het begin van de route. Het eerste avontuur hebben we dan al in de broekzak.
Net na Grönskog slaan we noordwaarts af om via Gökhult en de Högehüllsberg door de bossen te cirkelen. Meerder malen komen we verkeersborden tegen die naar dezelfde dorpjes verwijzen. We toeren in cirkels rond zonder op de eerste dag langs veel huisjes te komen. Hemelsbreed bevinden we ons maar twintig kilometer van de kust, maar de hoge bomen ontnemen elk idee van een strandvakantie. We ruiken dennen en de vochtige geuren van mos. Het gravel wisselt af met zand. Kiezeltjes slaan tegen de benen en waar het kan schijnt de zon op de huid. Hoe simpel kan genieten zijn.
Bij de oversteek van een houten bruggetje, wat meer kieren dan houten balken heeft, klinkt geritsel tussen de bomen. Verstijfd en met gespitste oren staat Dorien te luisteren. Het geritsel komt dichterbij om dan weer stil te staan. In de bossen in Smaland komen elanden voor, hoewel ze zeker schuw zijn. Gaan we hier dan toch de eland ontmoeten? Na een korte stilte beweegt het geluid zich dichterbij en zoekend kijken we tussen de bomen voor een glimp van het machtige dier. Ja, daar zien we de veroorzaker van het geluid! Een man. Och ja, zover zaten we niet van de bewoonde wereld.
Aan het eind van de dag zoeken we langs het Barnebosjon een slaapplek. Een groot meer met in het noorden een enkel huisje. Een deel van het meer is aangewezen als natuurreservaat, waar wildkamperen verboden is. Wij begeven ons zuidwaarts en slaan ons kampementje op aan het eind van een lang gravelpad. We zijn vlakbij het meer, maar kunnen er met de fietsen niet bij. Met de waterzak in de hand en op onze fietsschoenen, klauteren we over stenen en langs bosbessenstruiken naar de waterkant. Het uitzicht is prachtig. De zon verlicht een gedeelte van het water en aan de verre overkant zien we vaag twee bootjes. Verder niets. Wat een heerlijk punt om te belanden na zo’n fijne fietsdag.
Sandra zet met veel improvisatietalent de tent op. De grond zit vol met stenen en haringen vinden er geen houvast. De weersvoorspelling voor de nacht is uitermate goed zonder veel wind of regen dus dat maakt de noodzaak voor het strak opzetten van de slaapplek wat minder urgent. In een boom hangen we een waterzak om water te filteren. In de laatste warmte van de dag kleden we ons om en wennen we aan ons kampementje voor de nacht. Met een maaltijdzak als voeding kruipen we even voor het donker de tent in. Van muggen hebben we gelukkig nog niet veel last gehad. Heel even nog luisteren we oplettend naar het aanzwengelende geluid van een auto en blaffende honden, maar die komen toch niet dichterbij. Dit stukje bos is vannacht helemaal van ons.
Op de tweede dag is de zon weer aanwezig. Na de nacht is alles vochtig, maar binnen mum van tijd schijnt de zon alles lekker droog. De mieren zijn het enige lastige tijdens onze ochtendroutine. Ze bijten in de tenen en kruipen waar je ze niet hebben wilt. In de lege maaltijdzakken van de avond ervoor bereiden we een simpele havermout. Met wat nootjes erdoor en een slok water is het goed genoeg voor weer een fietsdag. Net wanneer we na de rustige ochtendroutine klaar zijn voor vertrek bespeurt Dorien een lekke achterband. Het is in korte tijd opgelost en van enige tegenslag deze ochtend kunnen we eigenlijk niet spreken.
Via Getebro gaan we zuid oost waarts, richting Alem. We zien wat vaker huisjes en de dichte bossen maken plaats voor landbouw. Schaapjes en koeien staan in de weiden en grote hooibalen liggen op de juist geoogste velden. Smaland laat zich hier op haar best zien.
De kilometers gaan vlot – sneller dan we gedacht hadden – en dus besluiten we van de driedaagse een tweedaagse te maken. Onder het genot van een kop koffie passen we bij Alem het restant van de route een beetje aan om zo voor het avondeten weer bij familie in Paskallavik te zijn. We passeren de kust bij Timmernabben en gaan nog even landinwarts alvorens bij Monsteras weer bij de zee uit te komen. De laatste kilometers gaan over glooiend asfalt langs bossen en schattige gekleurde huizen. We genieten met een glimlach van oor tot oor van deze fietsdag. Een kort avontuurlijk uitstapje aan de oostkust van Zweden.
