Dit jaar was het tijd voor een nieuwe soort vakantie. Waar ik voorheen eigenlijk altijd op de fiets met tent rondtrok, bijv. naar Denemarken en Engeland, was ik in november al met een groep naar Lanzarote geweest, maar nu was het tijd voor een echt georganiseerde vakantie met gidsen.
Niet alleen een volledige geregelde, begeleide reis. Nee, het was ook nog eens op de MTB. Oftewel heel wat anders dan anders. Maar dat is toch uiteindelijk wat ik het leukst vind, steeds wat anders.
Het was echt vakantie. De laptop en smartphone lagen nog in Nederland. Geen contact met de buitenwereld, het was leven in een bubbel. De fiets en anders niets.
Met 3 vrienden zijn we richting ons startpunt in Slovenie gereden. Uren in de auto op weg naar Kransjka Gora. Het begin van een 6-daags avontuur, waar enkele anderen al een dag hadden gefietst, want er was ook een 7-daagse variant. We sloten ons aan voor het avondeten waar we de eerste sterke verhalen al te horen kregen.
Dag 1: Kranjska Gora – Bovec
Daar gingen we dan, dag 1.
Een start zoals die bijna elke dag weer herhaald zou worden.
7:30 aan het ontbijt (pff ik heb vakantie!); fietskleding aan (wat voor weer zal het worden?); reepjes in de tas (Ik wil geen hongerklop); koffer bij de bus (de bagage werd elke dag door onze chauffeur naar het volgende hotel gebracht); en om 9:00 stond dan als het goed is iedereen verzameld, klaar voor vertrekt (klaar voor vertrek = zittend op de fiets).
Daar gaan we dan!
Mijn hoofd (en lichaam eigk) stonden nog ingesteld op mijn MTB ervaringen in Nederland. MTB Ameland, Crossduathlon Ameland, rondje Diever + Appelscha. Slovenie is dan toch echt heel wat anders.
En groupe gingen we weg en begonnen de gravelpaden en stenen al snel te komen. Dus een beetje onzeker, maar op voor de uitdaging: “Klaas, hoe rijd ik over deze grote stenen heen…?” (Klaas was begeleider 2).
Gaandeweg ga je dan toch met grote sprongen vooruit :). Het eerste stuk gravel en beetje trails mondde uit in een behoorlijke klim over asfalt op weg naar een hutje. Koffietijd! En voor sommigen een shotje homebrew van de buurvrouw ofzo, die ons dat maar al te graag wilde toedienen.
Na het hutje klommen we verder omhoog, waar nog sneeuw lag. Echt prachtig.
Op het hoogste punt van de dag (+- 1700) was het tijd voor de lunch en vandaar: what goes up must go down. Doorgaans gaat een afdaling snel. Hoe technischer hoe minder. Deze dag was er nog een variant op het mountainbiken -> mountainhiken. We raakten van het padje af, iets met bladeren, dus toen hebben we maar een doorsteek gedaan door het roege bos.
Vanuit het bos kwamen we op een technisch trail waar we ook nog wat stukjes moesten lopen. Echt bizar als je bedenkt waar je de ene dag nog verrast wordt door paden, omstandigheden, stenen, dropps, afdalingen etc. en daar 1 of 2 dagen later toch bijna vanaf vliegt.
Zadel omlaag, gewicht naar achter en gaan!.
Deze dag sloten we af met een heel mooi trail slingerend langs de rivier de Soca. Wat daarbij de hele dag door je hoofd gaat is de gedachte: wat is het hier mooi! Bijv. de kleuren van de natuur, het lijkt wel gephotoshopped.
Voor je het weet zit het er weer op en rolden we bij het 2e hotel in Bovec het terras op, waar wij de dag afsloten met een welverdiende pivot. Fietsen sluit je immers af met een biertje.
Dag 2: Bovec – Kobarid
Dag 2. Het hoofd staat niet meer op Nederland, maar op Slovenie.
Onder begeleiding van party animal Klaas zijn we, na het vaste ochtendritueel, gestart met wat ochtendgymnastiek (je moet de spieren toch losmaken) en om 9:00 vertrokken voor avontuur nummer 2. Het weer was goed, mijn pedaal wat minder, die is letterlijk weer in elkaar geslagen (maar heeft de week doorstaan). De eerste stop was een waterval waarna we uitkwamen bij een skilift met gravelafdaling.
Sannie is nog nooit wezen skieen, dus een skilift alleen was al leuk. Op het gravelpad was het naar beneden jagen. Vandaar stukjes trail langs de Soca met zelfs wat water tot aan het bovenbeen (ik ben niet zo groot) en was het uiteindelijk tijd voor lunch. Dan moet je een goede bodem leggen -> pizza.
Na de lunch is de groep opgesplitst in 2. Een deel is vertrokken voor een lange klim met gravelafdaling en de rest incl. moi is gaan slingeren langs… de Soca.
Geen klim, af en toe een paar kleine bultjes, dikke stenen, slingeren, mooie brug over het water, Radhler op het terras.
Er was natuurlijk wel een toetje, vanaf de Napoleonbrug tot het hotel moesten we een stukje klimmen en kwamen we uiteindelijk mooi op tijd bij het hotel/pension.
Elke avond aten we in het hotel/pension waar we verbleven. De ene keer was het a la carte en soms was het maar net wat er geserveerd werd. Dat was deze avond voor het eerst en dat vind ik ook het leukst. Je bent op vakantie in Slovenie om nieuwe dingen te ontdekken. Nieuwe paden te befietsen, nieuwe natuur te zien, maar ook nieuwe dingen te eten.
Ik ben geen vegetarier of allergisch, dus kom maar door. Ik kan het allemaal niet zo goed navertellen, maar volgens mij houden ze wel erg van vlees :).
Om het eten af te ronden was er nog de briefing van de volgende dag. Wat is het plan? Wat gaan we doen? Gaat het regenen..?
Conclusie: onduidelijk. We zien het morgen wel, maar kom maar gewoon 7:30 ontbijten.
Ansichtkaartje schrijven, naar bed en op naar de volgende dag!
Dag 3: Kobarid – Tolmin
Oioioi, wat had het ‘s nachts geregend.
Het was wel te merken dat men geen zin had door de regen te fietsen, om 7:30 was het akelig stil aan de ontbijttafel. Naast het druppelen van de regen druppelden ook de medevakantiegangers binnen en onder het genot van een ontbijtje werd besloten in 1x de kortste route naar het volgende verblijf te pakken en vandaar ‘s middags een mooie ronde te fietsen.
Dit gaf de gelegenheid om nog even voor vertrek hardlopend de omgeving te verkennen. Ik had nog zo expres mijn hardloopschoenen thuisgelaten om niet verleid te worden en dan ga je alsnog, op je sneakers.
De route naar Tolmin was absoluut kort. De beslissing om straks langs de rivier te blijven leverde nog een mooi klauteravontuurtje op en voor de lunch waren we al bij onze bioboerderij. De buikjes werden gevuld met Frika (geen frikadel) en met een deel van de group zijn we op aanraden van de gastheer een vaste mtbroute gaan rijden.
Een lange klim omhoog, draaiend om de berg, vogeltjes op de achtergrond en je kon steeds verder terug naar beneden kijken naar het dorp. De eerste stop was een uitzichtpunt waar een (prutsende) parapenter vast heel zenuwachtig van ons werd.
Na 3 vliegpogingen hield hij er mee op en zijn wij weer verder gaan klimmen. Deze dikke klim leverde die dag uiteindelijk zon 1500 hoogtemeters op.
Wij waren aan deze klim en afdaling begonnen op aanraden van de gastheer. Die had uitgebreid verteld dat we een soort karrespoor naar beneden konden nemen, want dan andere pad was voor wandelaars en niet te fietsen. Hij schrok dan ook behoorlijk toen wij naderhand vertelden hoe we zijn afgedaald.
Zadel naar beneden over een lange snelle afdaling over een smal pad vol bladeren met daaronder stenen. Heeerlijk! Continue focus, gewicht naar achteren en doen.
Tot een boomstam het pad verspert. En later je langs een ijzeren kabel langs de muur moest klauteren. Het was een groot avontuur. Technische trail afgewisseld met klauteren en wegzoeken. Ik gaf aan het einde van de dag wel toe dat de focus op was, maar toen was het asfalt naar ‘huis’. En om een uur of 7 zaten wij weer aan onze dik verdiende pivot.
Het verblijf was in een bio boerderij, waar ze als ik het mij goed herinner 50% van eigen productie moeten serveren.
De varkenspoten hingen in een ruimte klaar en al het avondeten was ook van eigen productie. ‘Mama’ had gekookt en die kon zeker wel koken.
Dag 4: Tolmin – Smartno
Tolmin naar Smartno. Klimmen, klimmen, klimmen en klimmen. Netto zo’n 2u klimmen met een gemiddelde van 9.3km/u. Er zou nog een trailtje zijn, maar deze was niet gesnoeid, dus wat bloed, zweet en naja geen tranen later zijn we omgekeerd naar de weg.
Vervelend vond ik deze uitstap niet, even rust van klimmen, even gek doen, even avonturieren. Het was goed warm, de zon scheen volop aangevuld met de eigen opbrengst van klimhitte. Deze klim werd natuurlijk gevolgd door een leuke afdaling. Zoals ik als een baksteen (niet) omhaag ga, ga ik natuurlijk ook weer omlaag :).
De dag was het begin van onze latrelatie met Italie. Gedurende de dag hebben wij ons meerdere malen over de grens gewaagd.
Meteen werden we attent gemaakt op een Italiaanse gewoonte, siesta. Toen wij namelijk tegen 2u smiddags plaats wilden nemen voor de lunch werden we weggestuurd om rond een uur of 6 maar terug te komen. Toen zijn we bij de buurman een uur gaan wachten op een tosti (hij was wel erg lekker).
De Italiaanse omgeving voelde Toscaans aan en voor mij tegelijk ook Frans. Frans omdat ik jaren geleden op fietsvakantie door Frankrijk was en ik een triple op mijn fiets had, maar dubbel shifter. De triple was net voor de vakantie gesneuveld. Toendertijd heb ik voor de vakantie de derailleur zo afgesteld dat ik midden en groot kon gebruiken, maar bij de eerste goede berg heb ik dat bijgesteld naar klein en midden.
Nu in Italie, tussen de wijnranken, nadat ik al dagenlang continu geschakeld had tussen klein, midden, groot, piepte mijn binnenkabel door de buitenkabel heen en kon ik effectief niet meer schakelen met mijn voorderailleur. Ik heb mijn derailleur vastgezet op het middenblad en bij deze was ik mijn kleinste verzet verloren. Oh dear.
Het gezelschap tijdens deze vakantie was zeer goed en ik mocht ook best wisselen met 1 van de fietsen van de mannen, maar helaas iedereen heeft Shimano SPD en ik natuurlijk Time Atac (kun je gewoon wisselen met een inbus ;)), dus ik kon niet wisselen van fiets.
Men begrijpt dat ik zo’n ‘uitdaging’ ook juist weer erg stoer vind om te doen. Deze dag heb ik dan ook afgemaakt op een wat zwaarder verzet. Uiteindelijk kwamen wij in een pittoreske dorpje aan, Smartno. Tijd voor pivot x2.
Dag 5: Smartno – Lipica
De dag ervoor was mijn kabel gesneuveld. What to do, what to do? “Nou Sandra in de eerstvolgende plaats op de route is wel een fietsenzaak, dan laat je daar er een nieuwe kabel opzetten. Je kan daar wel heen met de chauffeur in de bus”.
Ik ben op fietsvakantie, ik ga fietsen! Ik ben ook met dit verzet in Smartno gekomen, dat kan nog wel een stukje verder. Als het goed is krijgen we geen extreme klim.
Dus met de kapotte kabel zijn wij ‘s ochtends in de regen vertrokken richting Nova Gorica. Toch eerst een stukje klimmen en vandaar de trails op. Deze dag begon met regen, dus eigenlijk voelde het wel heel erg Nederlands aan. Gladde modder is toch hoe ik mtb’en in NL zie.
Er kwam een spannend stukje waar we moesten oppassen. Dit was 1 lange uitgesleten groef. Wat ik nog niet verteld had is dat ik voor deze vakantie kniebeschermers had aangeschaft, want dat geeft vertrouwen. Vandaag mocht ik ze dan gebruiken. Ik kwam tegen de rand van de groef en gleed zo uit in de modder met armpjes en neusje vooruit over het natte gras. Als je dan toch gaat vallen, dan maar zo! Zonder kleerscheuren. De kers op de taart was dat de rest al beneden stond en er naar kon kijken.
Deze modderige trail ging een stukje later over in een afdaling over natuurstenen en keien. Erg technisch, al helemaal in de regen, en erg gaaf.
Eenmaal bij Nova Gorica aangekomen was ik nog steeds aan het fietsen met maar 1 blad voor. Toen heb ik met wat overleg met de begeleiding besloten niet meer naar de fietsenmaker te gaan. Op een 30×36 kan je eigenlijk alles wel klimmen. Dus ipv tijd voor de fietsenmaker, was het tijd voor koffie :).
Het was nog een behoorlijk stuk fietsen, over trails, af en toe wat klimmen, veel downhill over dikke dikke stenen en het laatste werk over asfalt. Deze lange dagtocht mondde uit in Lipica (van die paarden).
We kwamen aan voor hotel Maestoso en dat zag er behoorlijk indrukwekkend uit. Maar zo indrukwekkend als het ooit was geweest, was het niet meer.
Het zwembad was dicht en vervallen. De schimmeltjes zaten in de voegjes bij de douche. Maar wees niet getreurd er was een badkuip. En na zo’n lange dag beginnend met regen, gevolgd door warmte met klim, met rugzak en kilometers was een bad geen overbodige luxe. Het is lang geleden dat ik mij zo vies had gevoeld. Dus die badkuip maakte dit toch wel de mooiste verblijfplaats.
Avondeten vond plaats in een zaal vol met kindertjes op schoolreis. De ober was uit zijn graf getrokken om ons te bedienen en gooide zonder enige finesse de schnitzel voor onze neus alsof hij een hond zijn voer gaf. Toen hebben we meteen even gechecked hoe laat de kindertjes de volgende ochtend gingen ontbijten, want pfff gekkenhuis, dan wachten wij wel tot het rustig is.
Dag 6: Lipica – Piran (finish)
De laatste dag is aangebroken!
Dat aanbreken ging wel wat moeizaam.., misschien toch wel een heel klein beetje moe.
Het was echt zo’n afsluitende dag, richting zee, richting de finish. Mijn hoofd zat nu eigenlijk al vol van alle indrukken. Automatische piloot. Klimmen op rustig tempo automatische piloot. Ook in de afdaling en bij technische stukken ging het nu volgens routine. Ook deze laatste dag bracht prachtige stukken technische trail door het bos, het natte bos, dat oerwoudgevoel. Maar alle ondergronden, uitdagingen waren al een keer voorbij geweest, dus daar kan doorheen jagen. Gieren. Zo leer je in een week tocht heel veel. En ook al ben je moe, je gaat toch wel weer. Je laad je op bij een kroegje met wat winegums een een cockta (soort lokale cola). Zo kon ik ook een stuk afsnijden, maar dan mis je de mooie omgeving. Je mist die klim, waar je op ploetert! Maar dan mis je ook de supergave afdaling. En als je 2 tellen rust hebt gehad op het hoogste punt, ben je ook wel weer klaar voor het volgende.
De lunch was ietwat aan de late kant (17:00), pizza in Izolla. De kust was bereikt. Vandaar een klein stukje trails naar onze eindbestemming Piran. Via de achterstraatjes kwamen we binnenrijden op het plein, de finish.
Yes, we’ve made it! En dan zit het er al weer op. We hebben de avond afgesloten in een luxe restaurant. De zaterdagochtend was het voor het laatst om 7:30 ontbijten en de koffers in de bus. Ook wij zelf en de fietsen ging in het personenvervoer om weer terug te rijden naar de auto in Kranjska Gora.
En eenmaal ingepakt en over de autobahn rijd je zaterdagnacht Groningen weer in.
