Eigenlijk hebben mijn vakanties altijd in het teken van de fiets gestaan. Dit was dan een racefiets bepakt met tent en gaan met die banaan. Dit doe ik eigk om het jaar. De grootste vakanties kun je op de volgende pagina’s vinden: Rondje Nederland, Groene Valleienroute, Denemarken, Engeland.
Dit waren allemaal reizen op de fiets. Eerst een try-out rond Nederland. Vervolgens pakte ik het groter aan met een uitgetekende route in Frankrijk. Vervolgens een fantasietje naar Denemarken. Tenslotte Engeland, 1 van mijn favoriete landen.
Wat nu? Ik wist het eigenlijk niet zo goed. Het werd een samenloop van omstandigheden. Mijn tante uit Zweden gaf aan: Wanneer kom je s hier?! En een collega sprak over de Vatternrundan in Zweden. Het was DE combinatie.
De vakantie zou dus in het teken van de Vatternrundan komen te staan. Een 300km lange tocht rondom het meer de Vattern. Rondom deze toch zal ik dan een soort vakantie plakken. Wel met de auto en de fiets, dus zeker anders dan mijn gewende bikepacking.
Start vakantie
De start van de vakantie verliep wat stroef. 2 maanden geleden had mijn auto kortsluiting gehad en nog steeds had ik deze niet terug. 2 weken vantevoren sloop de stress erin: hoe moet dit nu? Dit was het moment dat ik vast een auto gehuurd heb.
De auto van Stuur autoverhuur, een peugeot 108. Toch wel een slag kleiner dan de opel corsa van mezelf. Maar een auto is een auto.
Ik trapte de vakantie dan ook af door op de vrijdag de huurauto op te halen. Mijn maatje voor de komende 2 weken.
Met deze auto ben ik de zaterdag naar Kiel gereden voor de nachtboot van Kiel naar Gothenburg. Bij mijn vakantie naar Engeland had ik een nachtboot van Stenaline geboekt. Dit beviel me zo goed. Een eigen kabine, slapen, fit blijven. Voor Zweden moest dit ook.
Na 4u rijden was ik in Kiel, vanwaar ik kon uitrusten op de boot. De boot waar mijn de eerste knackebrodetaal om de oren vloog. Duits en Zweeds, dan versta ik Duits toch veel beter. Hier ging ik ook op jacht naar mijn eerste cashgeld, voor de zekerheid. Zweden werkt immers niet met de euro. Er waren geen betaalautomaten wat mijn tactiek deed veranderen: bij meerdere kassa’s kauwgom kopen met 500kronen (de max) bijpinnen.
9u ‘sochtends zat ik weer te wachten in de auto om de boot af te rijden en voor ik het wist kwam ik een paar uur later aan op mijn eerste camping bij Lovsjo. De tent was in no time opgezet, de temperatuur rees naar een graad of 30, oftewel bij mij zat de vakantiestemming erin. Tijd voor een eerste rondje op de fiets!
Thuis had ik eigenlijk al mijn routes al zo goed als uitgezocht. Lovsjo zit vlak onder Jonkoping waar zich een groep enthousiaste wielrenners bevindt. Op de website van Cycling Jonkoping is genoeg inspiratie te vinden. Mijn eerste tochtje werd een warming up. Niet te lang. Wat ongein langs de kant bij een watervalsluisdingetje. En een beetje sightseeing, waaronder in Jonkoping zelf.
Deze camping was een aanrader. Heerlijk rustig, naast een prachtig meertje. 3 dagen was deze camping de uitvalsbasis om te fietsen. ‘s Ochtends zat ik met een kop koffie boekje te lezen aan het water en ‘s middags eropuit. Genieten.
De laatste ochtend heb ik zelfs mijn wetsuit nog uit de kofferbak gehaald en het meer doorkruist. (Je moet toch wat als je 1% triatleet bent 😉 )
Motala
De woensdag was het zover. De tent moest worden verplaatst van Lovsjo naar Motala. Het was maar 2 uurtjes rijden, helemaal niks. Dat was een goede voorbode van de camping, want ook hier was nog niks. Ik was de allereerste deelnemer die zijn tentje vast kwam opzetten. Na de lunch had ik mn kamp al opgesteld en ben ik te voet richting het centrum te gaan.
Fiets, ik moet een fietsbel! (Spoiler alert: ze hebben niet gecontroleerd of ik wel een fietsbel had).
In Motala stonden al dranghekken, hingen er poster. De sfeer hing al in Motala en daarmee begon hij in mij ook helemaal naar boven te komen. Ik heb hier heerlijk rondgedwaald bij de expo en alles, in alle rust.
Tijdens dit dwalen viel mijn oog op het Motormuseum. Hier ben ik nog even naar binnen geweest. Het leek op een gegeven moment een beetje op mijn ouders hun zolder met mn vader zijn oude radio’s.
Erg leuk vond ik dat ze in dit museum alles een beetje in scene hadden gezet met mannequins en ik kon mij dan ook niet beheersen om een beetje mee te spelen.
Teruggekomen op de camping stonden er zowaar mensen naast me! En wat heb je nu, bekenden van mn collega. Uit Groningen. Zoveel campings en mensen voor deze Vatternrundan (20.000) en dan sta je zo naast elkaar!
Gezellig een biertje en voor je het weet had ik me zo goed als bij deze groep aangesloten voor de tijd die zal komen.
Borensberg
De vatternrundan was pas op zaterdag. I had some time to kill. Wat ik graag in Zweden wilde doen naast fietsen was trailrunnen. Ik was uitgekomen bij Naturkartan. Hier kan je per regio kijken wat de natuur te bieden heeft.
Dit kan zijn vogeltjes kijken, maar ook hardlopen. Bij de meeste plaatsen in Zweden is er Motionspar met routes om te rennen. De routes bij Borensberg gingen heerlijk door de natuur en over een heuvel heen, op zo’n 25km vanaf de camping.
Na een rustige start van de dag heb ik mijn startnummer voor de Vatternrundan opgehaald en vervolgens koers gezet richting Borensberg. Pijltjes volgen, filmpjes maken, fluitende vogeltjes, ritselende bladeren, groetende Zweden. Sannie was blij.
Na 10km zat de eerste route erop, wat nu? Het is zo leuk? Ik wil niet klaar zijn! Ik heb dorst. Moet ik mijn benen ook sparen?
Nadat ik drinken en eten heb gehaald bij de supermarkt had ik het bedacht, ik doe de route van 5km ook!
Die dag druppelde de rest van de groep Grunnigers de camping binnen. Waar ik verwacht had alleen te zijn en mn eigen plan te trekken werd het opeens een hele andere vakantie.
Vatternrundan
Het werd al snel duidelijk dat ik eigk de vrijdagavond moest starten om 20:45 en de rest pas ‘s nachts. Ik moest fietsen in de nacht en alleen. De rest in het licht en samen. Nu was het wel, ze hadden nog een startnr over. Ik ging het proberen, kan ik de organisatie er van overtuigen dan mijn naam Tim is? JAZEKER!
De verandering van starttijd veranderde de voorbereiding op het evenement. We gingen allemaal vroeg eten en om 6u ‘s avonds voelde het als 10. Heel raar, maar hetzelfde voor iedereen op de camping dus toch eigk ook wel weer gewoon.
En gan dan maar eens vroeg slapen, zodat je om 2u er weer uit kan. Voor mij was het geen succes. Het was een nacht van youtube en instagram. Het was toch ook wel een beetje spannend.
We stonden klaar in het startvak voor een geneutraliseerde start achter de motor.
Wat was het plan? Er was geen plan.
De avond ervoor zeiden wij als meiden van de groep onderling: ik weet niet hoe hard je rijdt, maar doe gewoon wat goed voelt voor jezelf.
Als ik 1 ding weet na alle rare evenementen van hardlopen tot triathlon tot fietsen is dat je niet alleen moe wordt van dat de rest te hard gaat, maar ook dat je je moet inhouden is funest.
De motor ging ervoor weg en we mochten allemaal los! Als jongens en meisjes bleven we bij elkaar. We pikten aan bij een groep. Het ging hard. Het ging lekker. En jemig ik ben nog niet wakker!
2 van de groep bleven als het ware koers rijden en wij vormden een iets trager groepje. Het is wel 300km he.
En jahoor, daar was hij de eerste heuvel, Sannie lag er af, zo’n 50km in de tocht. Ik haakte aan bij een andere groep en voor ik t wist had ik bij de eerste verzorgingspost de rest weer gevonden. Bij de volgende heuvel was dit natuurlijk hetzelfde verhaal, ik werd immers niet magisch lichter of sterker. Vanaf dat punt had ik in Henrieke wel mijn klimmaatje gevonden.
Fiets ik alleen een heuvel op dan denk ik: dit kan ik niet en dan doe ik het niet. Henrieke fietste een tempo dat ik wel kan, maar wel even de knop voor moet omzetten.
Het werden dan toch de dames die bij elkaar fietsten, behalve heuvel op, dan vloog Jori weg.
De dag vorderde, nacht (niet donker) werd licht. Het ging zijn gang.
De tocht ging rond de Vattern over met name grote wegen. In de nacht grote wegen zonder verkeer. Later afgezette grote wegen en op een gegeven moment werd het onrustig.
De vrije weg betekende dat we als groot peloton konden jakkeren. Het voelde een beetje als corpus.
De eerste heuvels op, richting Jonkoping, namen we met zijn allen de hele straat in beslag. Klimmen, inhalen.
Na Jonkoping veranderde alles wat. Daar hadden we gehaktballetjes met aardappelpuree. Eten met de hele groep. Vandaar had de dag niet alleen letterlijke maar ook figuurlijke ups and downs. ‘Ik moet even met de beentjes languit bij de verzorgingspost”. Na de much needed stop haakten we aan bij een grote groep. Mee met zn allen in het zog. Niet gezellig, maar het reed wel lekker. In Hjo kregen we lasagna en vandaar sloten we aan bij een waaier.
Kinderkankerfonds
We reden nu met een waaiervan het Zweedse kinderkankerfonds.
We mochten meeliften als we achter de groep bleven, niet de rust verstoorden. Ik sprak met de wegkapiteit van de groep en hij vertelde hoe 1 van de meiden die meedeed net 18 was geworden en ongeveer een half jaar geleden nog een hersenoperatie had gehad voor kanker.
Ook een andere begeleider die mee was had pas in augustus een operatie gehad. Deze mensen, zei hij, daar doe ik het voor. Zijn doel was om deze 2 aan de finish te krijgen. Dit vind ik uiteindelijk toch nog wel het indrukwekkendste eigk wat ik deze tocht ben tegengekomen.
We zijn 2 posten lang bij deze groep geweest en daarna gingen we weer verder. Nog meer koffie, nog meer bolletjes en amai geen zoute augurken!
Toen was het even onrustig, wel een groep, niet een groep? We zijn toch naar een groepje gereden. Deze was wat minder vriendelijk. Ik mocht niet met mijn wiel voor die van hem komen, ook al was het omdat hij het niet goed bij kon houden soms. (Ga dan in mijn wiel).
Dit ging op zich goed, tot het drukker werd op de weg. Er kwamen auto’s naast. Mensen roken de finish, het werd onrustig. We besloten hier bij weg te gaan. Het voelde niet goed.
Hammarsundet. Nog 40km te gaan. Jori ging weg, heuvel op. Bij mij ging de tijdritschakelaar om en man de laatste heuveltjes die deden ons pijn. Kop over kop knalden we naar die finish. Tussen de vrachtwagens en de mensen door. Achter!!
Henrieke wuifde zelfs nog iemand met ons mee. Pik aan! Toch nog wel even het noemen waard dat Henrieke even iedereen die ons aanmoedigde gewoon lekker terugaanmoedigde. Heerlijk hoor, ik kan het niet.
Nog een klein stukje! Motala staat op het bord. Harder, harder. Om de groep heen die ons inhaalde. De jongens van de groep wachtten ons op langs de kant, 2km van de finish! WHOO!!! YEAH!
Door de grap om maar gewoon af te slaan naar de camping raakte ik van mn a propos. Ik stond stil. Kom op Sandra, doorgaan! COME ONE!!! (onze zweedse metgezel).
En we gingen :). Uiteindelijk gefinished met een gemiddelde van 30.4. Unglaublich.
Het was klaar, het was mooi. We gingen naar de jongens en naar de camping. Op naar ons welverdiende biertje. De rest van de dag was nagenieten. Een duik in de Vattern. Nog een biertje, pizza, barbeque.
Maar het allerbelangrijkst: alle mooie verhalen van de dag.
Oskarshamn
De zondag, reisdag. Voor sommigen Groningen, voor anderen Stockholm en voor mij Oskarshamn.
Mijn tante die zei: wanneer kom je langs? daar ging ik bij op bezoek. Na ‘s ochtends te hebben uitgeslapen ging ik daarheen. Het waren nog een prachtige middag en avond om bij te praten.
In Oskarshamn ben ik niet zo lang gebleven. De maandagochtend heb ik hardgelopen op de lokale Motionspar. Een gezellige lunch later zette ik koers richting Tranas.
Tranas
Eind van de middag kwam ik aan in Tranas, precies op tijd voor de monday pedalling van Petrus Kajak. Samen met een kleine groep zette ik die avond uit voor 1,5u kanoen op het meer Sommen. Na afloop hebben we gezellig samen gegeten.
En ook hier weer zo’n bijzonder verhaal. De groep was heel klein. Anders hebben ze een grote vaste club, maar deze avond waren ze er niet. 2 jaar geleden was 1 van hun gewaardeerde vrienden namelijk overleden op deze dag op zijn verjaardag.
Hij merkte met een groep van de gemeente vogels om ze te tracken. Deze dag van zijn verjaardag wilde hij even snel kijken, maar had zich niet gezekerd voor hij even ging kijken over de rand van de klif. Het had geregend, het was glad.
Vrouw en kinderen hadden op hem gewacht voor zijn verjaardag, maar nu kregen ze de politie aan de deur. De groep was deze maandagavond in rouw.
Op positievere noot. Onder het gezelschap bevond zich een dame en die vroeg me naar mijn kanoplannen. Toen ik vertelde dat ik er een dagje op uit zou willen, kwam de vraag of ik dan ook ging overnachten.
Je kan hier dus op het meer naar eilandjes en hutjes toe varen. Ik had het later uitgezocht met de vrouw van Petrus. Ik zou de dag erna 38km naar beneden varen naar een hutje. Slaapzakkie mee. Overnachten in het boos. De dag erna terugvaren.
Ik was in mijn sas en toen gingen we aan tafel. ‘Maar meisje heb je het weerbericht wel gezien?!’ Na een maand van stil water en 30 graden zou het gaan stormen.
Je weet het natuurlijk nooit met het weer, dus de afspraak was. ‘s Ochtends komt Petrus en dan gaan we kijken, kijken of het kan….
Helaas het kon niet. We hebben gekeken met de verrekijker, naar de opslaande golven. Een kop koffie erbij. Petrus vertelde over een vriend, die kanoede rondom Zweden. Allemaal prachtige verhalen over kanoen en de kano’s die hij bouwt. Maar overnachten dat zat er niet in. Wel was Petrus er van overtuigt dat beter hij dan het vvv mij kon vertellen wat ik dan WEL moest doen.
Ik dronk mijn koffie op en ging vervolgens op trollenjacht.
Hier in het bos is de trollensteen. Een grote steen die steunt op 3 kleintjes. Men dacht dat deze er door een reus was neergelegd. Ook waren er trollen. In de tijd van honger was men er vroeger van overtuigd dat trollen een onzichtbaarheidsmuts opdeden en eten gingen stelen.
Kinderen maakten de toeristen wijs dat er nu ook nog trollen waren. Hier moest men geld voor achterlaten, om ze tevreden te houden.
Ik heb ze gevonden ;).
Waar ik tot nu toe altijd op de Motionspar had gerend, begon de vermoeidheid toe te slaan. Ik ben dan ook gaan wandelen.
Volgens Petrus was er ook een vaste fietsroute Sommen Runt en korter Torpun Runt. Ik had besloten deze kortere op woensdag te fietsen.
Het regenende, het was koud. Fietsen ging prima, wel erg kort in vergelijking. Dit was het punt dat ik dacht: ik kan wel weer naar huis. Nog 1 dag te gaan. Nog een rondje met de kano. Ik heb het nummer van Petrus, dan komt hij langs voor een kano.
Het was fris, het was stil. Ik heb gevaren langs de eilandjes. Gevaren tegen dikke golven. Camera’s geplaatst in mensen hun tuin, zij zeiden ‘watskeburt?’. Video. Ah ok.
6u later, het was heerlijk rustig nu ist het klaar.
Straks lekker languit op de boot en thuis alles weer in de wasmachine.
Zweden je was mooi!
En voor de nieuwe fietsvriendjes: app maar voor meer fietsen en avontuur ;).