Dit jaar was het eindelijk weer eens tijd voor een triathlon! En wat een jaar om er weer mee te beginnen.
Na de vakantie in Zweden in 2018 hebben de triathlons en loopevenementen op een heel laag pitje gestaan. Ik heb nog meegedaan aan de triathlon in Urk in 2018, maar 2019 was triathlon en loopevenementvrij.
Dit jaar werd het tijd om dit weer op te pakken. Dorien is vol enthousiasme. Wel veel fietskilometers in de benen, maar er staat nog een hele wereld aan training en prestatie open. En ook het hardlopen heeft interesse gewekt.
We hadden dan ook het plan om een triathlon te gaan doen en de feanster40 was de perfecte instap.
De feanster40 bestaat uit 1km zwemmen, 30 fietsen en 9 rennen. En man man man, het deed pijn.
Zwemmen is altijd overleven, dat is een gegeven.
Fietsen was ook best afzien. Ik had de tijdritfiets weer afgestoft maar echt veel had ik er nu niet opgefietst. Daarnaast was het parcours veel klinkers, dus je stuitert er vanaf. Had ik dan toch beter de racefiets kunnen kiezen?
Het fietsparcours was wel erg leuk in de zin dat je meerdere malen langs dezelfde stukken kwam. Ik kwam eerder dan Dorien uit het water en tijdens het fietsen kwamen we elkaar keer op keer tegen. Aan weerszijden van de weg.
So far so good.
En daarna het rennen, dat is waar de man man man op slaat. Tot de triathlon had ik maximaal 10km hardgelopen en hard ging het ook nog niet. Nu met die 30km hard fietsen in de benen viel het zwaar.
Ik beloofde mezelf als ik zoveel ren, dan mag ik een stukje wandelen. En pff wat was het warm (zie de foto ter getuige).
Het was ploeteren en afzien als lang niet meer gedaan. Heerlijk!
En Dorien, dat je me hard voorbij kwam rennen, het is je vergeven ;).
Op naar een volgende triathlon in 2021!