Run Forest Run, editie crosstriathlon.
Eindelijk is het dan weer zover, het triathlonseizoen is in volle gang! Dit was ook mijn eerste triathlon van het jaar.
En als je er dan maar 1 mocht kiezen, was dit zeker HET evenement om aan mee te doen. Absoluut PRACHTIG.
Het evenement vond plaats bij het terrein van restaurant ‘t Hemelriek in Gasselte wat is gelegen aan een turquoise gekleurd meer.
Wij arriveerden rond een uur of 11 en toen was de XXL variant al onderweg met het mtb’en. Wij konden nog rustig onze spullen klaarzetten in het parc fermee. Het evenement is niet aangesloten bij de NTB, maar alles was wel top voor elkaar.
We hadden nr’tjes, bandjes, bordjes, de fietsen werden goed gecontroleerd en er was in het parc ferme genoeg ruimte per persoon. Snel was ook al te zien hoezeer het deelnemersveld uit elkaar trok bij dit evenement, af en toe had een XXL deelnemer zijn doorkomst bij de mtb.
Alles hadden we klaar gezet, de zon brandde fel en toen was het tijd om ons in het wetsuit te hijsen. PFF warm, wat een hitte! (Misschien was dit al wel een voorbode).
De zaterdag had ik nog een lustrum van TH, wat letterlijk bijna in het water viel, maar daar was nu niks van te merken. Ik had de zonnebrand in de aanslag.
Op weg naar het startvak toe moest ik even terugdenken aan het parc ferme. Daar had ik al emmertjes met water zien staan en ik was nu al jaloers, we moesten namelijk een behoorlijk eind door het zand om van het water naar de fiets te komen.
12:00 en we mochten van start. Waar ik eigenlijk in het verleden altijd bij de laatste 5 a 10 mensen bij het zwemonderdeel hoorde, lag dit nu anders. Er komt toch zeker een wat gevarieerder publiek op de RFR evenementen af.
Ik waande me dan ook zwemmende door de menigte heen.
De belofte van het schitterende blauwe meer werd zeker waargemaakt. In het zwembad hoef je niet te navigeren, je kijkt naar de bodem van het bad, naar de lijn. Het water bij Gasselte was bijna net zo helder, je zag dan ook alle benen voor je in het water. Dit maakte het navigeren een behoorlijk stuk makkelijker en dit heeft mij zeker tov troebel water tijdswinst opgeleverd.
Je wordt dan wel geconfronteerd met het feit dat ook al ga je niet als langzaamste, je ook zeker niet snel gaat. Je ziet de bodem onder je langs glijden op toch wel een laag tempo. Dus niet supersnel, maar mooi was het wel.
Het zwemparcours had nog wel wat bijzonders. Je ging bij de start het water in, een soort heuveltje over en daarna het echte water in/ parcours op. Ook op de terugweg moest je dit heuveltje aandoen. Dit 2 watertje was de gedesigneerde plek om het wetsuit uit te sjorren.
Snel wat eten, helm op, schoenen aan en gaan met die banaan.
Voor het mtb parcours werd gebruik gemaakt van de vaste route Gieten/Gasselte. Eerder deze week was ik hier naartoe gereden om proef te rijden.
Door de kilometers heen zijn ook mijn technische skills wel aardig vooruit gegaan. Gelukkig! want het was toch nog best wel een technisch parcours. Door het proefrijden eerder de week zaten er gelukkig geen verrassingen in.
Een heerlijk parcours met bochtjes, modder en zand. Inhalen was soms wel lastig, het is nu eenmaal smal. Maar uiteindelijk is iedereen wel zo vriendelijk dat ze ruimte voor je maken. Het was 2 rondjes knallen. Ik heb buitengespeeld zonder op mijn hartslag of inspanning te letten.
Heb ik me hier over de kop gefietst? Ik denk het niet, wel kreeg ik het de tweede ronde al aanzienlijk warm. Mijn bidon van 0.7l is ook helemaal leeggegaan. Ik had ook een verval van 4 minuten, wat behoorlijk is. Maar toch reed het heerlijk. Het is een route die ik zeker vaker ga rijden.
En waarom zeg ik nu: heb ik me over de kop gereden? Na het lopen nam ik mijn tijd bij de wissel. Goed drinken en eten, schoenen goed aan, niet over de kop werken.
Toen kwam ik vervolgens te lopen en het wilde niet. Mijn hartslag schoot me in de keel. Op jogtempo, het ging zeker niet hard. Een tempo waar ik normaal nog niet op de 140 hartslag zit, vloog hij nu naar de 175. Man wat was dat zwaar!
Ok, iets meer dan 12km lopen, 2×6, 6×1. Opknippen in stukjes van 1km, dat is behapbaar, te doen.
Na de eerste km kwam een bordje: 1 km. Ok, dus na elke km weet ik precies hoever ik ben, dus 1km joggen en dan even wandelen, zo gaan we door. Op dit punt was ik nog in het dichte bos, wat dus het koele stuk was. Niet te lang na de verzorgingspost kwam je op het parcours langs het water.
Een prachtig stukje parcours, op en neer, zand. Heerlijk. Prachtig!
Zo warm.
Zo zwaar.
Hoofdpijn, misselijk van al het water. Toch teveel naar verkoeling gezocht. Ook dat kan averechts werken, op deze manier.
Ik ging door, omhoog wandelen, dan weer joggen. Mensen die me aanmoedigen onderweg. Het zag er zwaar uit, dat is ook te zien op de foto.
Vlak voor de doorkomst kwam er nog een mtb’er van de organisatie naast me rijden: gaat ie?
Ik stak mijn duim op dat het goed ging, maar ik zei niks. Nu had ik al wel bedacht dat ik de eerste loopronde zou afmaken en dan rustig naar de organisatie zou toegaan om te vertellen dat die laatste ronde er niet in zat.
Dat heb ik gedaan en er kwam een DNF achter mijn naam.
De eerste de beste boom met schaduw, die was voor mij. Het evenement was nog in volle gang, allerlei gezinnen bij de recreatieplas, een en al gezelligheid en ik zat onder mijn boom. Hoe lang ik daar heb gezeten? Geen idee.
Ik heb me nog verplaatst naar midden in de recreatieplas en ook daar weer een hele tijd gezeten. Pas toen ik mij weer enigzins normaal begonnen te voelen ben ik weer richting het parc ferme gegaan om de finishers aan te moedigen.
Topevenement! Het was alleen een beetje warm.