In 2012 heb ik voor het eerst de monstertijdrit gefietst.
Dit is een tijdrit in de polder over 122.55km, bestaande uit 3 rondes.
Mijn rondetijden waren: 1:10:02 – 1:16:17 – 1:19:22. Wat uitkomt op een totaal van 3:45:42.
Dit is een van de tofste sportieve dingen die ik tot nu toe gedaan heb en zal hem daarom in de toekomst nog vaker rijden. Eindelijk was het zover. De grote afsluiter van mijn zomerseizoen op de fiets.
De MONSTERTIJDRIT!!!!!!
Eerst heb ik ‘s ochtends mijn blonde cheerleader, verzorgster, mechanieker, chauffeur, fotografe etc. etc. van het station opgehaald. Vervolgens zijn we samen lekker naar Almere getoefd. Eenmaal daar aangekomen (door mijn spectucalaire snelheid van 130km/h op de snelweg) zagen wij in the middle of nowhere een partytent en dure ttfietsen staan. The place to be.
Dit was mooi op tijd, zo’n 3 kwartier voor de start. Ik heb meteen m’n startnummer opgehaald en m’n bidonnetjes ingeleverd. Hier kreeg ik nog een keer duidelijk te horen wat ik van het parcours kon verwachten. “Je begint en je gaat rechtdoor. Kom je voorbij een afslag dan ga je rechtdoor. Begin je te twijfelen: moet ik hier afslaan? ook dan.. ga je rechtdoor! Er komt vanzelf een punt dat de weg stop en dan ga je rechtsaf.” En zo zag elke bocht van het parcours eruit, dus perfect!
Dus alles klaarmaken.
Fiets check!; Garmin check!; Ipod check; Eten check!; Drinken Check!!
We hebben nog een paar honderd meter ingefietst en toen met toch al vol spanning en met een hartslag van 140 richting de start.
“Nog 30 seconden”
en vervolgens was het zover.
Om 11:05 begon het avontuur over 122.4 km.
Muziekje aan en gaan met die banaan!
Ik had mij voorgenomen de eerste ronde lekker rustig aan te doen. De 2e ronde te versnellen en uiteindelijk de 3e puur te overleven. Ik realiseerde mij namelijk goed dat ik hier weer op precies dezelfde manier voor had getraind, zoals ik dat bij alles doe. In het begin goed ermee bezig, maar daarna….
De uiteindelijke tijdrit:Het eerste stuk was voor de wind. Lekkere hoge cadans en licht verzetje om de beentjes te sparen. Dit in combinatie met een hartslag tussen de 170-175. Alweer 10km gehad.
So far so good, dus kom maar met de volgende 110. Het tweede stuk was een korter stuk met zijwind. Ook hier dacht ik going strong. Ik rijd hier 35, voor de wind reed ik hoog in de 40 tegen de 50. Dit alles lekker rustig aan dus als ik zo doorgaat en rustig bikkel tegen de wind haal ik de 35 gemiddeld wel. Het derde stuk. Nou er stond toch wel degelijk wat wind. En dan zo’n heel stuk tegen.
Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!
Maar dan kom je uiteindelijk weer eens voor de wind en dan zet je weer door.
Ook al weer een uur bezig, dus begonnen met de gelletjes.
Uiteindelijk een gemiddelde van 35 over de eerste ronde. Gaat helemaal top. Immers deed ik nu de eerste ronde rustig aan, dan versnellen en uiteindelijk doodgaan in de laatste ronde. Dat gemiddelde van 35 komt helemaal goed. Tenminste dat is wat ik toen nog dacht.
Vol goede moed ging ik dus de tweede ronde in. Na luttele kilometers, aangekomen op het viaduct, was daar de verzorgingspost. Snel 1 leeg bidonnetje bij hun in de berm gegooid (de andere was nog voor de helft vol) en toen stonden ze klaar met 2 nieuwe.
En dit was toch wel het punt waar ik mij vantevoren het meest zorgen over maakte. Ik heb deze in het verleden namelijk niet altijd even goed kunnen aanpakken. Tot mijn prettige verrassing ging dit nu uitstekend! Eentje aanpakken en in de houder en verderop de 2e en die ging ik m’n vakje op de rug. En weer liggen in het stuurtje en vaart maken. Alleen toen begon ik mijn been/kontspieren al te voelen. Ai. Ik ging gewoon door. Voor de wind ging het nog redelijk, maar het ging wel bergafwaarts daarna. Qua hartslag had ik best harder gekund, maar om de beentjes/kontje niet. Beetje jammer. Op dit punt kwam er ook af en toe al hardop gekrimmeneer. Het ging door de loop van de tijdrit ook harder waaien en kwam het ook bij de zijwind wat meer met horten en stoten. Toen weer doorbikkelen tegen de wind in en op naar de doorkomst!
Ronde 2 had nog maar een gemiddelde van 32 en toen wist ik de 35 gemiddeld, dat wordt hem niet meer…..
Maar nog maar 1 ronde te gaan! En toen kreeg ik kramp. En vervolgens last van mijn rug. Nouja dat begon al eerder, maar nu deed het wel erg pijn.
Ik ben nog langs de doorkomst gekomen in mijn stuurtje (voor de show, voor de foto), maar daarna was het rechtop zittend. Bij de verzorgingspost heb ik geen bidonnetje meer aangenomen, want ik had nog 1 volle, dus vond het wel prima.
Dus de 3e ronde. Ik reed voor de wind nog maar 35, als het al niet minder was. Dit was echt het dieptepunt van de monstertijdrit. Alles deed pijn. Ik ben blij dat ik gepland heb gegeten, want als dat er nog bij kwam…. Toen draaide ik weer naar de zijwind. Hier reed ik half in het stuurtje, half rechtop. Op dit moment was het maar goed dat er geen toeschouwers langs de weg stonden, want ik was me af en toen aan het schelden. En toen zag ik alweer een bocht komen.
Nee nee, na die bocht heb ik weer tegenwind! Voor een heel lang stuk. En hoe langzamer ik ga, hoe langer het duurt.
En hoezeer het ook pijn deed ik ben gaan liggen in m’n stuur en heb mijn verstand op nul gezet.
Gedurende de tijdrit was mijn cadans gedeeltelijk onbewust langzaam naar beneden gegaan en mijn verzet omhoog, maar nu deed ik het bewust.
Als ik aan het einde van mijn latijn ben, dan kan ik altijd nog doorstoempen, dus dat is wat ik toen deed.
Ik heb daar op in die laatste ronde van die monstertijdrit op een monstertverzet tegen die monsterwind in nog wel met 29km/h rondgestoempt. En dat vond ik nog best knap van mezelf ook.Het laatste stukje kwam er weer aan met een, voor mijn gevoel steeds zwaardere, zijwind. Vervolgens zag ik op mijn garmin dat ik nog 6km had tegaan en toen nog maar 4 en toen moest en zal ik er uithalen wat er nog in zat! Ik kwam uiteindelijk met een snelheid van 42km/h over de streep, wat mij uiteindelijk over de laatste ronde een gemiddelde van 31 gaf. En uiteindelijk 32.58 (mag ik dat afronden naar 33? ;)) over de gehele tijdrit.
Nog ff uitrollen en toen was het klaar. Ilse kwam eraan en we fietsten naar de auto.
Weet je zeker dat je wil fietsen? Iedereen loopt naar de auto. Tuurlijk! En toen ik weer opstapte snapte ik wel waarom, want ik kwam er bijna niet meer op.
Wat deed mijn rug pijn. Ik kon dan ook niet mijn eigen wiel van de grond pakken of als een normaal mens meer in de auto zitten… Al met al heb ik een superleuke dag gehad. Ilse was gezellig, dankjewel dat je mee was! (Inmiddels anderhalve dag kan ik weer rechtop in een stoel zitten, heb nog lichtelijke gevoelige onderarmen van het stuurtje en een een beetje spierpijn).