Vorige week mochten Dorien en ik een weekje op vakantie. Heerlijk!
In een zucht zijn we naar de zuidelijke grens van Duitsland gereden om op een camping in de Oostenrijkse plaats Jungholz neer te strijken. De perfecte locatie om te genieten van de natuur en rust. We hebben uitgeslapen, zijn wezen shoppen, hebben gefietst en hardgelopen, alsook hebben we een bergwandeling gemaakt.
Dorien had een een mooi routeboekje gekocht en we hebben daarin iets leuks opgezocht. De routes liepen van blauw, via rood naar zwart. Blauw simpel en zwart hartstikke moeilijk, waarbij ik toch zeker een rode route moest kunnen lopen.. Tenminste dat zei Dorien en ik vertrouw daar gewoon op!
Dus wij gingen de rode route bij de Breitenberg lopen! We waren op vakantie, wat betekende dat we pas tegen 12:00 gingen starten. Op zich heerlijk, let wel dat de Breitenbergbahn, de kabelbaan die ons van net over de top weer naar beneden moest brengen, om 17:00 zou sluiten.
We gingen onderweg, met wandelstok en wel, omhoog naar die top. Al snel zette de helling in en werd het terrein ruiger. Het was genieten alom. Zelfs ik, degene met weinig wandelervaring, maar wel een goede conditie vond het leuk.
Afwisseling tussen klauteren zonder of met stok was nog wel wennen. Soms kan je ze beter inschuiven en aan je tas binden. Dat moest ik even leren. Maar eenmaal op gang ging dat best prima. De stokken haalden ook wat druk van de benen. De gopro draaide. Wat kon er misgaan?
Heel lang helemaal niks. Lekker wandelen, een korte pauze voor een bammetje, slokje water en door naar het volgende punt. Er zat wel veel afwisseling in de route. Na een paar kilometer hadden we een tijdje een breed gravelpad, een welkome verademing. Daarna werd het technischer, maar met prachtige vergezichten. Oftewel een straf was het niet!
Wel merkte ik dat ik erg moe werd. Ik moet toch mezelf continue met kracht omhoog werken. Ook al had ik de stokken, die een aanzienlijke druk van de benen haalden, was het wel vermoeiend. Fysiek vermoeiend. Daarnaast ook mentaal, want ik ben dit niet gewend. Het is bij mij er nog niet zo ingesleten als bijvoorbeeld autorijden, dus elke stap vroeg de volle aandacht.
Toen we op een gegeven bij de route vlak langs de top van de Aggenstein kwamen, moest ik daar verstek laten. Ik zag het mezelf niet doen, vermoeid op dat meest technische stuk naar dat topje, waar het niet nodig was voor de route. Dorien ging echter wel! En ik heb me laten vertellen dat het spectaculair was.
Met Dorien terug van de top gingen we aan de andere kant van de Aggenstein afdalen. Daar werd het me allemaal teveel. Dit pad was technischer dan alles op de heenweg. Dit met het feit dat ik moe was, maakte het doodeng. Oftewel op een gegeven moment moest ik huilen van de spanning en heeft Dorien me er doorheen gecoacht. Dit duurde wel langer dan verwacht, wat betekende dat we onze strakke planning voor de Breitenbergbahn niet haalden.
Wel werden we nog getrakteerd op koeien met bel :). Daar word ik altijd blij van. Hierna was het op de automatische piloot, nog een lang eind terug naar beneden via gravel en kiezelpaden. Uiteindelijk kwamen we vies en bezweet bij de auto, hebben pizza gehaald bij de lokale toko en op een bankje in het dorp ervan genoten. Mensen moesten ons een zien ;).
Ik vond het heerlijk en een aanrader voor een ieder, met de kanttekening dat zo’n bergwandeling best spannend kan zijn als je het nog niet eerder hebt gedaan. Desondanks is het wel een prachtig avontuur!
En we hebben de beelden nog: