Intro
Waar Dorien de echte blogger is, ben ik meer van de vakantie/ avonturenverslagen. In die zin beschouw ik mijn website ook meer als mijn avonturendagboekje. Posts die in 1 zucht worden geschreven en zonder revisie worden geplaatst. Het dagboekje dat ik later op enig moment kan openslaan om mezelf weer terug te wanen in dat moment.
En laat het Dorien niet weten, maar soms denk ik, waarom blog ik dan niet?! Waarop ik me altijd realiseer dat ik gewoonweg niet weet waar ik het over moet hebben.
Tot er een paar weken geleden, op de fiets, bij mij een lampje ging branden. Ik was aan het terugfietsen van kantoor naar huis. Genietend van de offroad paden en soms reed ik zelfs spelend door een plas. Toen dacht ik, precies wat ik nu aan het doen ben, hier wil ik over schrijven. Ik wil mensen meegeven hoe heerlijk het kan zijn om met een omweg naar huis te fietsen.
De gravelbike
Het was een paar weken daarvoor dat ik een nieuwe fiets had gekocht. Na onze vakantie in Italie hadden we de knoop doorgehakt, wij wilden een gravelbike. De gravelbike is namelijk de ultieme fiets om als ANWB-stelletje mee op pad te gaan. Op deze fiets zijn de mogelijkheden eindeloos. Je kunt er kilometers mee vreten op de weg, maar ook heerlijk mee door de natuur, zonder per se de hele technische paden op te zoeken. We kozen vervolgens in het segment gravelbikes voor een avonturenfiets met een scala aan schroefgaten, zodat ook in de toekomst de bagagedrager, frametassen, extra bidons en alle het andere makkelijk te bevestigen zijn. We zaten immers al te dromen van alle toekomstige fietsvakanties. Het avontuur.
Woon-werkverkeer
Eenmaal de gravelbike in mijn bezit, realiseerde ik mij pas hoeveel avontuur en vrijheid dit mij geeft. Met enkele items maakte ik hem verder compleet. Zo monteerde ik een bagegedragertje, kocht ik pedalen met combi flat/klik en had ik bij de Bever in de buidel getast voor een setje rode ortlieb-tasjes.
En voor ik het wist reed ik op de gravelbike naar kantoor.
Wij wonen aan de noordkant van de stad, wat nog enige kilometers verwijderd is van het onverharde pad. Daarnaast werk ik aan de Emmasingel, pal naast het station, en al enige kilometers dichter bij de zandpaadjes in het grenseland van Groningen en Drenthe. Als ik dan na het werk nog wil gravelen, waarom fiets ik dan eerst naar huis om daar vervolgens de gravelbike te pakken? Daarnaast komt ook nog het feit dat wanneer je eenmaal uit je werk op de bank ploft, de kans heel klein is dat je daar weer vanaf geveerd komt om op de fiets te stappen.
De avond van tevoren maakte ik een route in Komoot en uploade deze vast op de Garmin. Een schijnwerper lag klaar, voor het geval het toch wat eerder donker werd dan gepland. Ook een werktas met laptop en een tasje met wielerkleding werden ingepakt. De helm en schoenen stonden al te wachten op hun volgende avontuur.
En daar de volgende ochtend, stond de gravelbike, na het afleggen van de Korreweg-highway, op slot in de fietsenstalling van werk en lag mijn tasje met kleding klaar naast het bureau. Het enige wat nu nog moest gebeuren was aan het einde van de werkdag me omkleden op kantoor en heerlijk via een omweg weer terugfietsen naar huis.
Wat was dat genieten! Ik kwam een uur of 19:00 weer thuis. Alle gedachten van werk waren al uit mijn hoofd gewaaid. Ik had mensen met honden en paardjes gegroet. Heerlijke frisse lucht opgesnoven. Op een klein stukje zelfs even lekker hard aangezet. En uiteindelijk dit allemaal in de pocket om heerlijk naast schatje op de bank te ploffen, die oh wat een luxe, het eten al klaar had staan. Hoe simpel, maar tegelijkertijd, hoe heerlijk kan het zijn :).