De 23e was het eindelijk zover, we mochten meedoen aan de Posbanktrail.
Ik heb het even opgezocht in mijn e-mail, wij hadden ons hier eind juli al voor ingeschreven en sindsdien hebben we er ook zeker naartoe getraind! Onderdeel van deze training was de Dovratrail tijdens onze vakantie in Zweden en langzaam maar zeker hebben wij onze lange duurlopen uitgebreid naar uiteindelijk een maximale afstand van 28km in Montferland. Al deze trainingen waren al een happening an sich :).
Het was fijn om de langste duurloop al in de pocket te hebben toen ik heel knullig een maand voor de Posbanktrail door mijn enkel ging. Vervolgens kreeg ik ook nog de griep. Logischerwijs vond ik de aankomende Posbanktrail steeds spannender worden!
Maar het is allemaal goedgekomen en zaterdag de 23e was het dan zover.
We zijn de vrijdag al gesettled in een huisje in Otterlo (via AirBnB), waarvandaan we zaterdag in de vroegte koers hebben gezet richting de scouting in Velp. Vandaar zijn we om 8:30 vertrokken aan wat uiteindelijk een trail van 32km werd.
Dorien had de GoPro mee:
Dorien zag ik al snel voor me wegtrekken, net als de rest van het deelnemersveld. Mijn tempo ligt momenteel niet zo hoog (hij stijgt wel weer :)) en met het vooruitzicht van 400hm wilde ik ook zeker niet te hard van start. Dit betekende dat ik het grootste deel van de route in alle rust kon rennen.
Een gedeelte ging over bekende paden, immers ben ik met Dorien al wel vaker in deze omgeving geweest. Ook gingen de paden stiekem continue een beetje omhoog of omlaag, het was dus pittig. Bij kilometer 20 kon ik dat ook goed voelen en mocht ik van mezelf even wandelen. Hierop kwam de bezemwagen naast me lopen, een hele aardige jongen die voor de rest veel afstand hield en me lekker mijn gang liet gaan, die me vroeg of alles oké was. Het was zeker oké, maar nu waren we wel op het punt dat het een mentaal spelletje werd.
Dan stel ik voor mezelf altijd een doel, bijv. een kilometer rennen, wat dan beloond wordt met 100m wandelen. Hiermee voerde ik mezelf naar de verzorgingspost bij kilometer 24, waar ik gretig cola heb gedronken (nog zo’n beloning). Volgens de verzorger was het nu nog een klein stukje naar de finish en het zou niet zwaar zijn, want de meeste hoogtemeters waren geweest.
Ha! Nou niets was minder waar. Bij het Rozendaalse veld zat een gigantische zandvlakte. Mijn billen deden al pijn en rennen in het zand deed de kramp erin schieten. Echt afzien! Vervolgens kwamen we weer wat meer in bos en toen kwam toch echt het einde in zicht. Ik wisselde nog een woord met de bezemwagen, “Je moet toch echt rennend over de finish”, en dat heb ik dan ook gedaan!
Dorien was er al, haar ouders ook, superleuk! Schone kleren aan, hamburger erin en op naar huis (bungalow). Een geslaagd evenement, op naar de volgende. En maar weer meer van dit soort trails doen, zodat het na km 20 wat makkelijker wordt :). De zondag zijn we trouwens heerlijk naar de sauna geweest ;).