Marathon Enschede 2022

Nou daar was ‘ie dan! De marathon van Enschede.

Het was mijn tweede marathon ooit, maar dit voelde toch wel als mijn eerste. Het is ook al wel even geleden dat ik mijn eerste marathon liep. Dat was op 13 april 2010 in Utrecht waar ik er uiteindelijk 5:03:26 over heb gedaan. Destijds liep ik een jaartje hard, trainde ik enthousiast met Maurice voor de marathon, waaronder een lange duurloop van 44km(!!) En tijdens de taper ging ik zoveel fietsen dat ik op de dag van de marathon spierpijn had.

Voorbereiding

Voor deze marathon in Enschede had ik inmiddels heel wat ervaring in de pocket, zowel loopkilometers alsook de toe te passen trainingsprincipes. Samen met Dorien heb ik dan ook (naast werk en een sociaal leven) best wel gestructureerd en met beleid naar deze marathon toe getraind.

Zo liep ik zo’n 3x in de week met daarna nog 1x op de fiets of Zwift.
Hierbij hebben we in 2022 ook de overgang gemaakt van rennen op de trails naar rennen op de weg. Zo liepen we in oktober nog de 33km bij de Posbanktrail, een 30km van RFR, alsook de NS Dieren Arnhemtrail en gingen we Fastpacken. Dat zijn toch hele andere dingen dan een marathon op de weg. Oftewel de kilometers op het asfalt moesten worden uitgebreid!

Veel van de lange duurlopen hebben Dorien en ik samen gedaan en plezier stond hoog in het vaandel!

Achteraf gezien had ik iets later kunnen eindigen met de langste duurlopen. Dit kwam nu uit het feit dat ik op tijd wilde beginnen. Maar te vroeg is ook niet goed. Leerpuntje.
Bij de Vuurtorentrail voelde ik mij echt super en klaar om te knallen op de marathon. Na de vuurtorentrail belandde ik in een dipje. Alles voelde zwaar, maar gelukkig ben ik wel weer op tijd uitgerust voor de marathon zelf.

Marathondag

Voor de marathon logeerden we bij mijn broertje en Els, waarop we de zondagochtend met Els richting de start vertrokken. Els liep de halve en startte in hetzelfde startvak als de hele marathon. De eerste paar meters hebben we nog samen gelopen, maar daarna pakten we al snel onze eigen pas.

De eigen pas was de pas van Els en de pas van Dorien en mijzelf. Dorien en ik hadden bedacht om in ieder geval samen de marathon te starten. Alle tips die we hadden gekregen kwamen veelal neer op heel erg rustig starten. We hadden een tempo bedacht en die hebben we nog niet gehaald. Als het niet goed voelt dan loop je namelijk maar langzamer.

Dus we zijn rustig begonnen, camera in de hand. Meevaren in de stroom van mensen. In de eerste km’s nog een zenuwplasje. Meerdere malen een aanmoedigende Chris passerend en maar rustig babbelend blijven gaan.

De eerste ronde was dit niet zo lastig er was overal wel wat te zien of te doen. We liepen samen met de halve marathon, dus de massa’s stroomden door de straten. Feestjes langs de kant en feest alom. Pas bij km 10 werd het eens een beetje stiller in een wat bossig gebied. Het was warm, maar ik liep eigenlijk wel lekker, ik was goed warmgedraaid. Dorien had het zwaar, dus waar we hadden afgesproken onze eigen race te lopen, kon ik haar niet achterlaten. We gaan deze marathon samen uitlopen!

Bij km 18 stond Chris weer langs de kant en even later splitste in het centrum van Enschede de hele van de halve marathon af. Even over de helft bleek er iemand achter ons te lopen, omdat wij zo’n lekker stabiel rustig tempo hadden. Toen vielen we in een moment van rust, want de straten waren opeens een stuk minder vol dan voorheen.

Dorien had het zwaar en ik had op de een of andere manier nog een hoop energie. Nu Dorien een nieuwe buddy had, durfde ik haar wel achter te laten. Dan heb je op de moeilijke momenten toch iemand om op te steunen. Dus ik liep alleen verder, waar het nog weer stiller van werd. Voor mijn gevoel begon in die tweede helft de marathon pas echt.

De temperatuur steeg verder en mijn motortje draaide stevig door. Ik probeerde aan te pikken bij de pacer groep van 4:30, maar die heb ik weer laten gaan. Zodra er ook maar een mm hoogte in zit, trek ik andermans tempo niet. Bij de verzorgingsposten pakte ik gretig bekertjes water. Een bekertje over mijn hoofd, een bekertje drinken en nog een bekertje water over me heen. Alles om maar af te koelen. Dit werkte goed. Rond km 29 kregen we een nieuwe lus voor de kiezen en al zeg ik het zelf, dat ging allemaal nog soepel.

Waar je op het ene moment onoverwinnelijk kan zijn, is dit ook wel eens anders. Ik passeerde het bordje van km 30 en was erg tevreden met mezelf. Ik hield mijn tempo vast, nam de tijd om wandelend te eten en te drinken en wist de rust te bewaren. Ik dacht die marathon, die heb ik in de pocket!

De kilometers liepen door en bij de UT werd het toch wel heel erg warm. Nu kwam het jezelf aanmoedigen om de hoek kijken. Als je doorrent naar die post, mag je daar heel rustig aan even wandelend met water afkoelen. Check, gedaan en door!

Uiteindelijk kwam ik bij het voetbalstadion rond zo’n km 35 en daarna was het niet grappig meer. Een lang recht fietspad met een lichte glooiing. Ploeteren in de zon. Ik construeerde hele schema’s in mijn hoofd van zoveel km rennen, dan ff wandelen enzovoort. Het is nog maar een rondje Camminghaburen (dat is 7km) en we komen er wel!

Zo kwam ik bij km 39 en móest ik gewoon even wandelen! Het was gewoon zo warm, jemig wat een ellende. En toen opeens riep iemand naar mij: “Sorry! Ik moest haar achterlaten”. Het was de buddy van Dorien. Die liep lekker in haar tempo door en zei tussen de sorry’s dat Dorien een aantal kilometer geleden het heel erg zwaar had.

Shit, wat nu?! Ik heb Dorien gebeld en het bleek dat ze ergens een kilometer terug liep en wel kon janken. Zonder na te denken was de keuze gemaakt. Ik zal hier op je wachten en dan lopen we hem samen uit!

Ik ben erg blij dat ik dat heb gedaan, maar makkelijker maakte het niet. Waar mijn benen voor het stoppen al niet gelukkig waren, wilden ze na 7min wachten al helemaal niet meer! Maar het samen uitlopen met Dorien maakte het wel dubbel en dwars waard.

Let wel dat Dorien een soort superkrachten kreeg van de menigte, wat te zien valt op onze finishfoto’s haha. Zij heeft duidelijk de wedstrijd gewonnen. Diezelfde energie kreeg ik niet van de menigte.

De fiets na de finish uit de fietsenkelder halen was een drama, je moest namelijk een trap af en op. Maar het was wel goed om nog even naar huis te moeten fietsen. Op die zondag zelf dacht ik nog, nooit weer! Maar enkele dagen later dacht ik daar al heel anders over. Wanneer kan ik nog niet zeggen, maar ik persoonlijk wil er nog wel eentje lopen!

De video gemaakt met de GoPro-beelden vind je hier, nagenieten 🙂 :

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Sandra van Diemen (@sjvandiemen)